Michał Zacharzewski

Halloween 4: Powrót Michaela Myersa to przyzwoita odsłona zasłużonej serii. Dobrze, że Micheal wrócił.

Lekko konserwatywna, bardzo przyziemna, opowiadająca o zwykłych problemach przeciętnych ludzi. I może właśnie dlatego wzruszająca i pouczająca. Sprawiająca, że chce się być lepszym człowiekiem

Radek Sieński, reżyser trwającego zaledwie dwie minuty filmu Memories, urodził się w Polsce, jednak swoją karierę zawodową związał z Londynem. Mieszka tam od lat i pracuje jako montażysta przy wielu znanych i cenionych produkcjach. Krótkie metraże kręci zapewne dla wprawy - i ten właśnie przyniósł mu Yobi Filmmaker of the Year 2010

Najprościej uznać Przygody Tintina za animowaną odsłonę historii Indiany Jonesa.

Lekko kuleje tu wszystko, od nie zawsze spójnego scenariusza po przeciętne aktorstwo.

Ta japońska produkcja przypomina chwilami Piękny umysł. Nie opowiada co prawda o chorobie psychicznej, za to skupia się na pozornie nieciekawym zadaniu matematycznym

Weir za sprawą wtórnego jak zawsze Carreya wplata tu wątki komediowe, co ujmuje historii ciężaru.

Opowieść o drodze to pochodzący z 1958 roku dokument obrazujący budowę drogi w Bieszczadach. Częściowo zrywający z duchem socrealistycznym i całkowicie pozbawiony komentarza, pokazuje ciężką pracę zwykłych ludzi odciskających swoje piętno na przyrodzie

Champion nie oferuje większej głębi. Motywacje bohaterów są prościutkie, zaś wynik konfrontacji bardzo szybko staje się oczywisty.

W 1987 roku Interkosmos oszałamiał wizją niesamowitego świata będącego w rzeczywistości ludzkim organizmem.

Godzilla i Kong: Nowe imperium z pewnością przerasta poprzednią odsłonę. Wingard rozwinął się jako twórca blockbusterów, potrafi wykreować napięcie, wzruszyć jakimś zapomnianym rockowym kawałkiem, rozbawić małpą używającą bobomałpy jako broni.

Mam wrażenie, że w Deadfall. W potrzasku zabrakło trochę celu. Może nie przesłania, ale tego elementu historii, który sprawia, że wciąga ona i angażuje.

Ktoś wpadł na pomysł, by wyrwać bohaterów z campusu i wypuścić na salony. Przekonać do ustatkowania się. Nie działa to aż tak dobrze, jakby się można spodziewać.

Igor to jeden z nielicznych animowanych horrorów dla dzieci.

To thriller science-fiction, wciągający, ale wtórny. I nie ma nic wspólnego z serią Halloween.

Lech Majewski postanowił opowiedzieć fikcyjną historię obrazu Droga krzyżowa pędzla Pietera Bruegla.

Planeta małp była przecież ostrzeżeniem przede wszelkiej maści konfliktami, próbą nawoływania do pokojowej egzystencji.

Nietypowy, bo opowiadający o mało znanej w Polsce dyscyplinie , jaką jest lacrosse.

Citadel to nastrojowe kino. Szkoda, że tak mało znane. Może dlatego, że to nakręcony za psie pieniądze irlandzki horror psychologiczny o złu czającym się w blokowiskach, wiecznie płaczącym bobasie oraz księdzu, który jest prawdziwym badassem.

Czasami taka zwykła, prosta historia - całkowicie pozbawiona dialogów! - pozwala przekazać więcej niż rozbudowany film.

Ta Kleopatra powstała zaledwie kilka lat po narodzinach kina dźwiękowego. Dawno temu, u zarania X Muzy. A jednak była już trzecią opowieścią o losach słynnej egipskiej władczyni. Swego czasu najbardziej wystawną i również najbardziej kasową.

Fabuła filmu robi się z czasem coraz bardziej naciągana, choć - w co trudno uwierzyć - pozostaje o wiele bardziej realistyczna od powieści.

Świat zrobiony z metalu - włącznie z drzewami i chmurami - na pewno jest ciekawym pomysłem. Może nie ma głębokiego uzasadnienia fabularnego, ale może rozwinąć kreatywność młodego odbiorcy.

Jeden gniewny człowiek w reżyserii Guya Ritchiego to nowa wersja świetnego francuskiego Konwojenta. Jej twórcy nieco inaczej rozłożyli akcenty, obsadzili też Jasona Stathama w głównej roli, co ma swoje znaczenie dla naszego odbioru historii. Bo inaczej patrzymy na faceta, który jest gwiazdą kina akcji, a inaczej na podstarzałego no name'a z oryginału.

Lawrence świetnie czuje się w swojej roli, napędza tę produkcję ekspresją i chwilami mocno absurdalnymi pomysłami. To fajne kino. Takie na sobotni wieczór.

Za reżyserię filmu odpowiada Bohdan Poręba, ten sam, z którego regularnie kpił w swoich filmach Stanisław Bareja...

Pokazywany na festiwalu w Berlinie dramat Barbara z 2012 roku przenosi nas w schyłkowe czasy komunizmu. NRD okazuje się krajem nieprzyjaznym, a ludzie są jak wilki. Stąd niełatwo się tu odnaleźć ludziom chcącym od życia czegoś więcej.

Niewiele się o Buddzie z tego dokumentu dowiedziałem.

Dla mnie Misery to jedna z najlepszych filmowych adaptacji powieści Stephena Kinga. Nie jest to co prawda horror, a rasowy thriller, ale za to jaki!

Wydawało się, że to niemożliwe. Że nie da się nakręcić udanego remake'u Wykidajły. A jednak Road House przypadł mi do gustu. To efektowne, zabawne, bardzo konkretne kino. Na pewno nie płytsze od oryginału.

Miesiąc miodowy w Las Vegas to sędziwa komedia romantyczna w całkiem zacnej obsadzie. Owe gwiazdy - wówczas młode i piękne - błyszczą w swoich rolach. Zwłaszcza Nicolas Cage, który otrzymał za swój występ nominację do Złotego Globu.

In Their Skin to mokry sen amerykańskich konserwatystów - obraz pokazujący zagrożenie ze strony ubogich rodzin imigranckich i uzasadniający potrzebę posiadania broni.

Animacja jest ładna, żarty całkiem przyzwoite, akcja szybka, motyw podróży pasujący do świata rodem z dalekowschodnich opowieści o sztukach walki.

Film Kurierka trwa niespełna godzinę i na dobrą sprawę jest animacją. Prostą, składającą się głównie ze statycznych kadrów z wprawionymi w ruch elementami scenografii. Efekt jest sugestywny i ciekawy, podobnie jak wspomnienia bohaterów...

Cieniem na filmie położyło się krwawe morderstwo z 1982 roku. Pewien mężczyzna w Kalifornii zabił starszą parę, a podczas procesu sądowego zrzucił winę na Halloween 2, który podobno oglądał pod wpływem narkotyków i alkoholu.

King Kong żyje jest pożegnaniem serii z tradycyjnymi efektami specjalnymi i ludźmi poprzebieranymi za małpy. Chyba nie żałuję, że te czasy się skończyły i że żyjemy w epoce animacji komputerowych...

Adwokat diabła budzi emocje. Ogląda się go z zainteresowaniem, a chwilami nawet z wypiekami na twarzy.

Strefa interesów jest zbudowana na zasadzie kontrastu...

Detektyw Knight: Odkupienie kontynuuje wydarzenia z Łotra i jednocześnie jest filmem świątecznym, pełnym dekoracji choinkowych i złych ludzi przebranych za Mikołajów. Fabularnie wydaje się ciekawszy od części pierwszej, choć nadal w haniebny sposób wykorzystuje popularność ciężko chorego Bruce'a Willisa.

To obraz dla prawdziwych miłośników kina, którzy lubią mierzyć się z jego historią, poznawać klasyki, analizować dawne rozwiązania fabularne i techniczne.

Parę scen zapada w pamięć. Choćby ta z finałowej walki, podczas której jeden z bohaterów zostaje przepołowiony. Widać również trud włożony w charakteryzację i dekoracje.

Świąteczna niespodzianka wielkiej kariery nie zrobiła, ale to przyjemna produkcja familijna. Jest ciepła, chwilami zabawna, unikająca tych bezpiecznych rozwiązań, które oferują gwiazdkowe komedie Hallmarku