Hazardzista

Nierówny, czasem irytuje, by zaraz potem zainteresować jakimś świeżym elementem w niekończącej się galerii Scharaderowskich psychopatów, wojennych wraków, ludzi stworzonych dla przemocy.

Jest kolejnym triumfem brutalnego ale przy tym paradoksalnie wysublimowanego i niezwykle klimatycznego moralizowania nas przez weterana kina. I jak w "Taksówkarzu" brud świata jest obnażony, ale czy coś może być bardziej wolne i wyzwalające z tego brudu od... no właśnie. Tu już jest podpowiedź ukryta przez Schradera w fabule i nie będę jej zdradzał jako formy zachęty do seansu.

W zwiastunach obiecuje thriller w świecie kasyn, historię wielkiego skoku czy spektakularnego oszustwa. Okazuje się jednak, że mamy tu do czynienia wyłącznie ze szwindlem marketingowym.

Jest ciekawym, mrocznym kinem o ludzkich obawach i demonach, jakie sami tworzymy w naszych głowach. Wbrew pozorom każdy z nas jest hazardzistą, tylko co innego obstawia. Jedni chodzą do kasyna, inni próbują swoich sił w miłosnej ruletce, jeszcze inni stawiają wszystko na jedną kartę i rzucają pracę, by skupić się na jakiejś swojej pasji bez gwarancji, że ona da im utrzymanie.

Onieśmiela, bo pokazuje przy całym natłoku innych miałkich scenariuszy, wśród tandetnego wykonania, że istnieją jeszcze filmy... kunsztowne.

Schrader, bez względu na to ile ciężarów dokłada swoim bohaterom, czy to na poziomie samego scenariusza, czy także reżyserii, zawsze stara się ich ocalić. To chyba najbardziej charakterystyczny, ale też najsilniejszy motyw jego twórczości: walka z "brzemieniem moralnym, zrodzonym z dawnych czynów - brzemieniem, którego nie sposób się pozbyć." Ale w człowieku jest coś, co każe mu podejmować ciągłą próbę.

Nie jest w zasadzie niczym nowym dla osób znających dorobek Paula Schradera, ale jest to zbyt dobrze zrealizowane, by to zignorować. Mroczny, potrafiący trzymać mocno za gardło thriller psychologiczny z absolutnie rewelacyjną rolą Isaaca.

Oczywiście poszukiwacze ekscytującej akcji, komiksowych zabaw i prostych morałów nie mają tu czego szukać. Obraz reprezentuje ginący gatunek czystego dramatu psychologicznego, traktującego temat i widza bardzo serio. Z tego względu może się czasem wydawać trochę niedzisiejszy, ale to wytrawna propozycja dla dorosłych, którym odrobina staroświeckości nie będzie przeszkadzać.

Z użyciem gęstej formuły niepokojącego slow thrillera autor tworzy więc traktat o wydrążonych ludziach, którzy snują się bez celu, licząc na zbawienie. Schrader jest pesymistą i z premedytacją wstrzykuje nam swoją gorycz.