Papierowe miasta

Z góry zakłada się, że jeżeli wybieramy film młodzieżowy to całość będzie sprowadzać się do historii miłosnej i szkolnych dylematów. A pod tą powierzchnią kryją się prawdziwe problemy nastolatków czyli strach przed odrzuceniem, samotność i poczucie zagubienia. Bohaterowie "Papierowych miast" dążą do odkrycia prawdy o sobie i dostrzeżenia swoich życiowych priorytetów. Wraz z nimi młody widz może przejrzeć też samego siebie.

Prosta opowieść o nastolatkach, która powinna spodobać się widzom lubiącym takie historie. Chociaż przez większość filmu można odnieść wrażenie oglądania czegoś ogranego i sztampowego, sama końcówka to spore zaskoczenie.

"Papierowe miasta" Jake'a Schreiera wyglądają jak skrzyżowanie filmu Johna Hughesa z "Zaginioną dziewczyną" - to sympatyczna produkcja o dorastaniu młodych Amerykanów, którą łatwo zbyć jako banał. Pochopnie: udaje się tu bowiem powiedzieć coś ciekawego.

W efekcie Papierowe miasta nie poruszają tak jak powinny. Zresztą Schreier w paru momentach uderza w fałszywe tony, chociażby z zagadką i jej prawdziwym przekazem. Oferuje tym samym film przeciętny, którego zakończenie jest jedynym wyróżnikiem.

Z krótkimi elementami humoru, nijakim nawet jak na kino młodzieżowe love story i kinem drogi, gdzie droga okazuje się ślepą uliczką "Papierowe miasta" stają się swoim własnym papierowym odbiciem.

Film ma sympatycznych i co ważne autentycznych bohaterów, dużo humoru i parę sentymentalnych, ale nie kiczowatych momentów. To razem nie daje może wiekopomnego dzieła, ale całkiem zgrabnie opowiedzianą i wciągającą historię.