Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun

Poniekąd przypomina nieistniejącą kompilację "The Best Of Wes Anderson 1996-2018". Nawarstwienie charakterystycznych dla twórczości reżysera elementów jest w stanie zarówno zachęcić, jak i odstraszyć. Z jednej strony kreacyjność i historyczno-kinofilskie odniesienia budzą podziw, a z drugiej nawał ironii i swego rodzaju informacyjny szok powodują znużenie i poczucie nostalgii za linearną linią fabularną.

Intertekstualne aluzje, inteligencja i estetyka składają się na doświadczenie wcale nie łatwe, ale jednocześnie bardzo zabawne. To film Wesa Andersona, na którym można się śmiać, bawić, ale też smucić i zwracać się ku bardziej refleksyjnym aspektom. "Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun" jest napakowany treścią, ale sprawia wrażenie, jakby Anderson zrobił to celowo.

Jest filmem zrealizowanym niezwykle zgrabnie, ale też jednostajnie. Przy czym ta symetria bijąca z ekranu, nie przekłada się na symetryzm samego reżysera, który jawnie laurką dla dziennikarstwa bardziej wymagającego, a właściwie żurnalistyki bije w brukowce, dziennikarstwo głównego nurtu i politykę klikalności redakcji.

Szkoda, że jest to takie nierówne, chociaż wizualnie każdy kadr jak zawsze się broni. Oczywiście nawet słabszy film Wesa Andersona jest lepszy niż większość innych. Jakby jednak nie było, od takich artystów kinematografii wymaga się więcej.

Te wizualno-konceptualne łakocie wciąż smakują, mimo że objadamy się nimi już tak długo. Dobrze, że wciąż są tacy twórcy uparcie przekonujący nas, iż warto niekiedy oddać się bezpretensjonalnym, całkowicie pozbawionych celu przyjemnościom estetycznym. Tym bardziej, gdy są to przyjemności utrzymane w dobrym guście.

A wszystko opowiada w bardzo kwiecistym stylu, godnym najlepszych gawędziarzy. I się tego słucha oraz ogląda z niekłamaną przyjemnością. Aż chciałoby się tam pracować.

Dzisiejsze dziennikarstwo to coraz częściej praca na etat, w której nie dba się o detale, a o szybkość - stało się nieustannym wyścigiem informacyjnym, gdzie dominuje news, a nie dokładność i rzetelność przekazu. Wes Anderson oddaje hołd temu drugiemu, które zdaje się umierać, nie tylko w Polsce, Europie, ale i w Stanach Zjednoczonych. Jego ukłon w stronę prasy drukowanej jest hołdem mistrzowskim, który bawi swoim charakterystycznym humorem i cieszy oczy mistrzowskim warsztatem.

Kino Wesa Andersona, przez lata krążące wokół lęku przed śmiercią i traumy po stracie, zamieniło się w zabawkę, doskonale naoliwiony mechanizm. "Kurier francuski" to hołd dla dziennikarstwa.

To film całkiem inny niż można się było spodziewać, dużo dojrzalszy i poważniejszy niż sugerowały zapowiedzi, czy znajomości dotychczasowego dorobku Amerykanina. Można by wręcz wysnuć założenie, że cieszący się już miłością widzów na całym świecie Anderson w swoim najnowszym dziele chce zerwać z siebie łatkę naiwnego autora kolorowych indie-bajek dla dzieci i hipsterów i usiąść przy "dużym stole".

Wes Anderson ponownie daje widzom wszystko, czego można oczekiwać od kina Wesa Andersona. Sceptyków zapewne nie przekona, miłośnicy cudacznej wyobraźni reżysera wyjdą jednak z kina usatysfakcjonowani.