Dzień Matki

Ckliwie i przewidywalnie.

Choć historie są banalne, ale ogląda się je przyjemnie, a technicznie to bardzo sprawna robota.

Jest typową amerykańską komedią familijną, bardzo sprawnie zrealizowaną, do śmiechu i oczywiście do obowiązkowych łez.

Kolejny film, który poza pięknymi obrazkami i znanymi twarzami nie proponuje nic wartościowego.

Mimo, że gagów komediowych i zabawnych dialogów jest sporo, sfera komediowa filmu nie sprawia nam należytej przyjemności.

Przyzwoite danie, przyprawione niemałym doświadczeniem reżyserskim, znakomicie dobraną i co ważne, gwiazdorską obsadą, a także dobrze skrojonym scenariuszem.

Od filmu dostajemy dokładnie to, czego oczekiwaliśmy: pogodny, budujący przekaz, gwiazdorskie uśmiechy i pokaźną dawkę humoru.

Lekki, zabawny i wzruszający, i z pewnością warto go obejrzeć, najlepiej w rodzinnym gronie.

Lekkostrawna produkcja przy której można miło spędzić czas. Wzruszająca tam gdzie powinna, pełna zabawnych momentów, jak i tych do zastanowienia nad losem naszych własnych mam, które tyle nam dały.

Nikt się chyba nie oszukiwał, że "Dzień Matki" będzie czymś więcej niż ładnie opakowaną fantazją do jednorazowego przeżycia, być może opuszczenia kina z uśmiechem na ustach.

Zaskakująco udane kino - mimo wszystko - familijne.

Prosta, ocierająca się o banał, umowna historyjka, z mało realistycznymi wydarzeniami, o których jednak ciągle marzymy, by chociaż raz nam się przytrafiły.

Ciepły, zabawny, mądry i w wielu aspektach życiowy.

Wdzięczna i ciepła jak majowe wieczory bajka.

Nie ma potrzeby się martwić podczas filmu o los swojego IQ, tylko o brzuch. W swojej kategorii wagowej to dzielny stuff.

Sympatyczna produkcja odwołująca się do dnia, które w Stanach jest świętem narodowym.

Nie ma nic gorszego, niż cukierkowa narracja z amerykańskich przedmieść.