W labiryncie

Reżyser wykorzystał każdą możliwość, by nie tylko zastraszyć i zaintrygować widza, lecz także porządnie namieszać mu w głowie. Pełen fermentu, grający na emocjach, trzymający w napięciu.

Wciąż zadziwia zuchwałość reżysera, który przekroczył już próg dzielący pisarstwo od reżyserii, a coraz bardziej zbliża się do kolejnej granicy. Tej dzielącej sprawnego reżysera od świetnego reżysera.

Donato Carrisi przydusza nas ciężkim, neonoirowym klimatem. Atakuje złowieszczą muzyką Vita Lo Rego i uderza zdjęciami Federica Masierego. Dlatego nie zdziwcie się, jeśli po seansie będą się was trzymały zawroty głowy pod postacią natłoku myśli. Do tego filmowego labiryntu wchodzi się chętnie, ale szukanie z niego wyjścia to już karkołomne zadanie.

Bardzo dobrze napisany i przemyślany, rasowy thriller, który potrafi zaszokować, a nawet wzbudzić grozę.

Carrisi wyraźnie woli skupiać się na detalach. Tu pokaże mrówki chodzące po umierającym człowieku, tam zwróci uwagę na czyjąś brzydotę lub nazwie biuro osób zaginionych "otchłanią". Ładnie, ale mnie to wszystko się nie klei...

Dopóki Donato Carrisi pozostanie uwięziony w labiryncie własnych zwrotów akcji, dopóty nie będzie w stanie stworzyć w pełni spełnionego dzieła filmowego, łasząc się na niezrozumiałe rozwiązania fabularne. Jednak mimo tego, że nie ze wszystkimi rozwiązaniami się zgadzam, trudno nie odmówić W labiryncie pewnej gatunkowej świeżości formalnej.

Przewrotnie, do podsumowania nowego filmu Carrisiego świetnie pasuje cytat z jego poprzedniego dzieła, reżyserskiego debiutu pisarza, również zrealizowanego na podstawie własnej prozy. W "Dziewczynie we mgle" znacznie lepiej panuje on nad filmową materią, porusza ciekawe wątki medialnej manipulacji, jest reżyserem powściągliwym, ale precyzyjnym.

Trzeba przyznać, że W labiryncie potrafi intrygować, wciąga widza do zabawy i rozwiązywania zagadek. Sami próbujemy odkryć, co skrywa umysł Samanthy i odkryć, kto stoi za jej porwaniem. Carrisi zaskakuje, wprowadza zadziwiające twisity i skutecznie wodzi za nos. To mroczna opowieść o grze, który rozgrywa się w umyśle.

Powinien przypaść do gustu dwóm grupom odbiorców. Po pierwsze tej, do której należą miłośnicy kryminałów bądź thrillerów formą przypominających nieco starsze dzieła, po drugie tej, w której znajdują się zwolennicy bycia zaskakiwanym przez twórców.

Wciąga, uwodzi mrocznym klimatem i zadaje trudne pytania. Finałowe minuty wynoszą produkcję na zupełnie inny poziom. To bardzo udany thriller z elementami kryminału. Donato Carrisi udowadnia, że nie tylko jest dobrym pisarzem, ale i potrafi stworzyć solidne, broniące się przed krytyką dzieło.

To gatunkowa mieszanka horroru i kryminału czerpiąca inspirację z tradycji noir, jak i innych dzieł filmowych, która stawia widza w tytułowym labiryncie, dając mu możliwość rozwiązania fabularnej łamigłówki. Włoska produkcja wciąga i trzyma w napięciu, zwiększając ilość pojawiających się w głowie pytań. To dowód na to, że filmowa adaptacja potrafi dorównać książkowemu pierwowzorowi.

Dobry kryminał to ponoć niezłe ćwiczenie dla naszej głowy. Dodatkowo pozwala rozwijać empatię, lepiej radzić sobie ze stresem oraz pokonywać lęki. Wycieczkę do kina na "W labiryncie" spokojnie można więc potraktować nie tylko jako rozrywkę, ale i pracę nad własnym rozwojem.

Jest przykładem intrygującego, choć bardzo wymagającego kryminału z klimatem grozy. Niepokojąca, powoli odkrywająca swoje karty i zmuszająca do działania szarych komórek niemal non stop. W innym wypadku można się tutaj zgubić, a wyjście z tego labiryntu nie będzie proste.

Chociaż mam do tego obrazu żal za liczne błędy, zupełnie nie zdziwię się, jeśli podzieli los hitu Oriola Paulo i mimo chłodnego przyjęcia przez krytyków widzowie uczynią go dziełem kultowym. Wszak trzeba mu oddać to, że potrafi sprawić, by szczęka opadła do samej ziemi.

W labiryncie miało spory potencjał. Niestety film okazał się co najwyżej średnim kryminałem.

Utwór postmodernistyczny w najgorszym tego słowa znaczeniu, pozbawiony na dodatek jakichkolwiek elementów ironicznych. Zwyczajna wyliczanka wcześniejszych dzieł i stylów inspirujących autora.

Szaleństwo stylistyczne jest tutaj chwilami aż męczące i pokazuje dwie istotne rzeczy dotyczące Carrisiego - jest on mistrzem intrygi, ale pozbawionym stabilnego filmowego języka.

Nie czujemy ciężaru tej historii, stanów emocjonalnych bohaterów, gęstości, którą obiecuje fabuła, czy mroku. Jest umownie, bezpiecznie i szalenie nieautorsko. Wątki są w trakcie porzucone, tak i My porzucimy w Labiryncie szybko z daleka od siebie po seansie, bo emocje utkną w labiryncie, a widz się z niego bez problemu wydostanie.