Anna Pietras

Przeciętne kino, które niczym nie zaskakuje. Nie polecam, ani nie odradzam, bo najmniejszym dzieciom może się spodobać, ale "Przygody Mikołajka" pozostają niedoścignionym wzorem.

Trudno jest się czymś zachwycać, ale trudno też wytknąć jakieś poważne błędy temu filmowi. To bardzo przeciętne i przyzwoicie zrobione kino. Dla mnie to za mało, ale wielbicieli starego kina może zauroczyć.

Ten obraz potwierdził jedną rzecz. Penélope Cruz jest królową kina. To ona tak naprawdę niesie ten film. Bez niej nie byłoby "Królowej Hiszpanii". Jak już wspomniałam, każe nam na siebie czekać 30 minut, ale gdy już się pokazuje, to akcja przyspiesza, a film robi się ciekawy, zabawny, a momentami nawet mocno ekscytujący.

Jest pełne emocji, buzuje jak szampan i jak on uderza do głowy.

Bardzo słaby film i przeciętny thriller, który - to widać - miał ambicje być czymś zdecydowanie lepszym. Dzieło twórcy oscarowych "Fałszerzy" jest bardzo nierówne. Niektóre sceny zaskakują oryginalnością i klimatem, a inne nieprzyjemnie kłują w oczy banalnymi rozwiązaniami.

Świetnie zrealizowany dokument. Kino, które wymaga od widza zaangażowania.

Mroczny, przygnębiający i bardzo poważny.

Nieszablonowy, świeży i świetnie zrobiony.

Nie porywa, ale to solidne kino z dobrym aktorstwem, które warto zobaczyć - chociażby dla świetnej Cate Blanchett.

Ciekawy, świeży pomysł, który przez większą część filmu nie pozwoli wam oderwać się od ekranu.

Hansson nie poucza, raczej stara się zrozumieć i próbuje zwrócić naszą uwagę na nowe zjawiska, które dzisiaj są normą dla nastolatków.

Balansuje na granicy kiczu, ratując się mimo wszystko. Czym? Historią, pomysłem, wizją świata, którą Almodovar zawsze bardzo skrupulatnie "szkicuje" i po raz kolejny ta wizja zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Uśmiechnęłam się zaledwie kilka razy.

Tym filmem Woody Allen przypomina nam, o czym najlepiej umie opowiadać - o miłości i o Hollywood. I o tym, że wciąż jest w świetnej formie.

Wzruszający, mądry i zabawny film, w którym zarówno dzieci, jak i dorośli znajdą coś dla siebie.

Lekka, luźna, ale też przewidywalna i momentami nudna, typowo amerykańska opowiastka o miłości.

Intryguje, ale tylko na chwilę. Wizualnie zachwyca, ale to za mało.

Błyskotka, która cieszy oko i ucho. Niby nic wielkiego, ale takie filmy są idealne na wieczór po ciężkim, pracowitym dniu. Ten obraz nie zostanie wam w pamięci na dłużej, ale w danej chwili dostarczy waszemu organizmowi sporą dawkę endorfin.

Naprawdę świetnie zrealizowane kino akcji.

Zupełnie niepotrzebnie to wszystko zostało skąpane w niezliczonej ilości pretensjonalności - dlatego cały film bardziej bawi niż wzrusza i nie jest to zamierzony zabieg.

To, co jest największą siłą tego filmu, poza niezwykłymi plenerami i efektami specjalnymi, to gra aktorska Samuela L. Jacksona i Christopha Waltza, a także śmiały i inteligentny humor umiejętnie wpleciony pomiędzy bohaterskie wyczyny Tarzana.

Dzięki niezawodnej grze aktorskiej Colina Firtha i Jude'a Lawa na pierwszy rzut oka nieciekawa opowieść staje się intrygującą wyprawą w krainę szaleństwa i geniuszu.