Nie ma mowy!

Byłoby z pewnością przejmującym dramatem obyczajowym, gdyby zamiast tanich żartów, mających co rusz rozładowywać przygnębiającą pustkę głównej bohaterki, zdecydowano się zaangażować w jeszcze większe emocje, a nie tylko ich namiastkę.

Atutem tego filmu jest piękna muzyka autorstwa muzyka folkowego Damiena Jurado.

Reklamowany jako komedia romantyczna film "Nie ma mowy!" ma więcej wspólnego z takimi dziełami jak "Zacznijmy od nowa" czy "Siostra twojej siostry", czyli ciepłymi, słodko-gorzkimi dramatami obyczajowymi. Takimi jakie najbardziej lubię oglądać i nie zawsze dających jednoznaczne odpowiedzi na niełatwe pytania.

Zgryźliwy, lecz ciepły humor sprawia, że nie ma tu miejsca na ckliwość właściwą najtańszym romansom.

Poprawny melodramat spełniający swoje zadanie - wzrusza i bawi. Być może to za poważny temat względem zbyt lekkiego tonu przyczynił się do zbyt sterylnej konwencji filmu.

Ani fajerwerk, ani niewypał.

Mogło być wyjątkowo, a skończyło się jak zwykle.

Bardziej melancholijny niż romantyczny, bardziej przewidywalny niż zaskakujący, ale nie ma mowy by tego nie zobaczyć.

Piękna muzyka, niezwykłe krajobrazy, słaba historia.

Skromna, słodko-gorzka historia, której siłą są wiarygodne kreacje aktorskie, pełne wigoru dialogi oraz nastrój.

Wpisuje się w modną estetykę folkowo-hipsterską, ale nie ma w tym marketingowego wyrachowania. Film łączy stare z nowym i bardzo dobrze na tym wychodzi.

Lekka, luźna, ale też przewidywalna i momentami nudna, typowo amerykańska opowiastka o miłości.

Bawi i wzrusza, pozwala też zastanowić się jak młodzi ludzie powinni wychodzić z żałoby po utracie ślubnej drugiej połowy.

Polecam ten film z całego serca, bo jest zwyczajnie piękny i oczarowuje, a na końcówce można zamknąć oczy...

Miłe kino.

Uroczo-przejmujące spojrzenia na to, co znaczy ruszyć do przodu.

Niby atrakcyjna, ale pusta w środku rzecz bez duszy. Obejrzycie i zapomnicie od razu, a jeśli nawet nie w całości, to w pamięci prędzej zostaną wam urocze psy, zimowe krajobrazy i widok ognia w kominku, niż dwoje zakochanych ludzi.

Ujmuje klimatem górskiej wioski o zimnej aurze, która jest rozgrzewana przez kąśliwe wymiany zdań pary bohaterów, pełne namiętności wizyty sąsiada znajdującego zagubione zwierzęta czy piosenki śpiewane przez główną, nieobecną postać.

Wzrusza bez tandety, słucha rytmu serca, a przy tym jest urocze i zabawne. Zdecydowanie warto!