Martyna Kucybała

"Kuchenna rewolucja" to uczta dla oczu i uszu. Najprawdziwsze danie główne pośród satyry, która w swoim menu oferuje coś więcej niż kiepskie żarty i ten sam, wiecznie wałkowany temat. Odnoszę wrażenie, że premiera tego filmu przechodzi bez większego echa. A szkoda, bo produkcja w reżyserii Josepha Schumana i Austina Starka zasługuje na zdecydowanie więcej.

"Kill" to indyjska movie masala, która niczym słynna mieszanka przypraw ma w sobie wszystkiego po trochu: film akcji, komedię, musical, melodramat i thriller. Czy takie połączenie gatunków miało prawo się udać? Nikhil Nagesh Bhat udowadnia, że tak! Z jednej strony mamy kino rozrywkowe na najwyższym poziomie, z drugiej wątek romantyczny, który z czasem przekształca się w melodramat.

Audiard niezwykle umiejętnie łączy ze sobą wiele gatunków. To nie tylkomusical, ale również kino gangsterskie i opera mydlana, która ma w sobie wiele momentów komediowych. Ten miks gatunkowy wyszedł reżyserowi tak dobrze, że podczas seansu wielokrotnie przecierałam oczy ze zdumienia. I z łez. Łez wzruszenia i łez śmiechu.

Yorgos Lanthimos niczym Wes Anderson zaczyna tworzyć filmy na zawołanie, tak jakby produkował je w fabryce. W przypadku Andersona taki eksperyment nie wyszedł mu w 100% na dobre, a każda kolejna produkcja traciła na jakości.

"Tatami" zostało nakręcone w całości w czarno-białych barwach, które w połączeniu z ciasnymi i pełnymi ludzi korytarzami hali sportowej powodują u widza ogromne poczucie klaustrofobii. Do tego dochodzi napięta i gęsta atmosfera, której ciężko jest nie poczuć, oraz dynamiczna akcja, która nie daje odetchnąć ani na chwile.

Balansując między muzycznym dramatem a czarną komedią, w ciekawy sposób ukazuje życie biednych robotniczych rodzin oraz działania paramilitarnych organizacji, które powstały wraz z rozłamem IRA. To wszystko sprawia, że poza rozbawianiem widzów do łez, "Kneecap" oferuje również bardziej poważne i skłaniające do refleksji wątki.

"Substancja" to coś więcej niż odrażający i przeszywający body horror. Pod postacią cielesności otrzymujemy jak najbardziej trafną krytykę nie tylko przemysłu rozrywkowego, ale również naszych współczesnych czasów. Reżyserka krytykuje wszechobecne kanony piękna, które raz po raz wpędzają w kompleksy piękne kobiety, które czują, że nie są wystarczające w świecie, w którym wygląd stał się ważniejszy od tego co tkwi w środku.

Po zakończeniu seansu czułam przypływ ciepła w sercu. Hongkong może pochwalić się solidną liczbą utalentowanych reżyserów, którzy czynią to kino wyjątkowym. Mabel Cheung i jej "Jesienna sonata" to na to kolejny dowód.

Klimatyczny obraz, który podważa autorytety i obnaża prawdę o zbyt życzliwych ludziach. To historia pogoni za władzą oraz ucieczką przed potworem. Tym samym nie jest to tylko film pełen lokalnych kontekstów, a dobrze dopracowany obraz polityczny i psychologiczny, który mrozi krew w żyłach.

Tak jak Abassi w "Holy Spider", tak samo Alimi w "Oponencie" nie boi się opowiadać o ludziach wykluczonych, dając im tym samym głos. W tym wypadku głos człowieka, który nawet w miejscu bezpieczny nie jest w stanie zaczerpnąć głębokiego wdechu.

Bardzo chciałam ten film obejrzeć i cieszę się, że nadarzyła się ku temu okazja. Co najważniejsze, moje oczekiwania zostały spełnione, a w filmie Asafa Sabana odnalazłam spokój oraz rozrywkę. Przede wszystkim zrozumiałam bardziej jak ważna jest pamięć o Shoah w świadomości Izraelczyków.

Nattiv swoim filmem wykreował obraz silnej i niezależnej kobiety, która oddała całe swoje życie państwu Izrael.

Odnoszę wrażenie, że "Dobry piesek" to idealny film pod kątem psychologicznej analizy.

Momentami film bywał nieco infantylny, jednak nie dziwi mnie to. Nie zapominajmy, że jest to przede wszystkim opowieść skierowana ku dzieciakom, które mogą z tego coś wynieść po swojemu. Na pewno warto ten film obejrzeć, przede wszystkim dla wspaniałej Oumy Bruni Garrel.

Nie spodziewałam się, że tak przyjemnego seansu. Zwłaszcza że kino coming-of-age nie należy do moich ulubionych. Mimo to mile się zaskoczyłam i mam nadzieje, że Adam Sandler jeszcze nie raz zafunduje nam komedie pokroju "Nie jesteś zaproszona na moją bat micwę".

Absolutnie nie dziwią mnie wszystkie pochwały, jakie płyną w stronę animacji Bergera. Hiszpański reżyser w stu procentach poradził sobie z zadaniem stworzenia bardzo emocjonalnej, a przy tym przyjemnie wyglądającej produkcji, która zachwyci cały świat.

"Wojny jednorożców" z jednej strony zachwycają swoją warstwą wizualną, z drugiej zaś prowokują do głębokich przemyśleń.

Nie jest filmem idealnym. Ma swoje błędy i niedociągnięcia, jednak broni się rewelacyjnymi kadrami, świetnie skomponowaną muzyką oraz ciekawie zarysowaną relacją pomiędzy dwojgiem wyrzutków, bardziej lub mniej tego stanu świadomych.

Magnetyzm produkcji Freemana i Ng Choon Pinga jest na tyle wyczuwalny, że naprawę ciężko jest przejść obok tej produkcji obojętnie i bez zachwytów. "Femme" pozostawiło mnie z poczuciem ogromnego niepokoju i masą pytań, na które wciąż próbuje znaleźć odpowiedzi.

Oakley serwuje nam naprawdę świetnie dopracowany scenariusz oraz skłania widzów do rozważań na temat ludzkiej moralności. Reżyserka udanie wprowadza elementy niepokoju, które nie są jednak nachalne, a ich delikatność jeszcze bardziej angażuje w powyższą historię.

Oglądając "Georgie ma się dobrze" możemy przez chwile poczuć się, jakbyśmy spoglądali na któryś z filmów Wesa Andersona. Wszystko przez pastelową kolorystykę, która przewija się przez cały film, oraz która jakoś tak bardzo pasuje do nieco cukierkowej fabuły. Do tego wszystkiego dochodzi ciekawa scenografia, a także dopasowane kostiumy, które w ciekawy sposób oddają klimat północnego Londynu, robiąc z niego nieco ciekawszą i bezpieczniejszą miejscówkę.

Intrygujący film szpiegowski, z religijnym fanatyzmem w tle.