Maciej Szymkowiak

Oglądając Prawdę ma się wrażenie, jakie wywoływało Happy End Michaela Hanekego czy też Stoker Chan-wook Parka. Widz wie, że nie obcuje z najlepszym dziełem reżysera, ale mając w pamięci jego filmografię, najważniejsze wątki, jakich ten się podejmuje, obserwator wie, że zostaje zachowana kontynuacja autorskiego uniwersum autora, oraz że film ten stanowi jego poszerzenie, a jednocześnie wytwarza lapidarne złączenie wszelkich wcześniejszych elementów twórczych.

Melancholijny obraz Chana, pełny groteskowego, ironicznego humoru, stanowi idealny wstęp do późniejszej twórczości reżysera, którego nigdy nie przestały intrygować tematy wykluczonych ludzi, którzy miotają się w szale i bezsilności, aby odnaleźć swój własny kąt. Dynamiczne obrazy i szaleńcze tempo jest narracją uniwersalnego filmu, to obraz jednostki żyjącej w świecie ciągłych zmian.

Taka sztuka nie udaje się każdemu. Potrzeba ogromnej wrażliwości artystycznej, żeby opowiadać historię umiejscowioną w pompatycznej epoce z taką gracją, z jaką zrobił to Martin Scorsese.

Już pierwsza scena, w której grupa rówieśników spala pupila głównego bohatera, informuje widza, że ma do czynienia z zadziornym i bezkompromisowym dziełem, które nie pozwoli szybko o sobie zapomnieć. Podzielony na dziewięć rozdziałów film nie zwalnia tempa i ogłusza widownie, coraz to twardszymi obrazami gehenny.

Całościowo film wypada jako połączenie narracji z Big Short McKaya z żartobliwą figurą Jordana Belforta.

Już pierwsza scena, w której grupa rówieśników spala pupila głównego bohatera, informuje widza, że ma do czynienia z zadziornym i bezkompromisowym dziełem, które nie pozwoli szybko o sobie zapomnieć. Podzielony na dziewięć rozdziałów film nie zwalnia tempa i ogłusza widownie, coraz to twardszymi obrazami gehenny.

Akin stworzył swoje własne "pachnidło mordercy". W sposób przerysowany, ale przy tym dosadny ukazał mechanizmy człowieka odczłowieczonego, zdehumanizowanego, który nie wyznając wartości wyższych, zagubił się w świecie i jedyne co potrafi, to niszczyć. Niszczyć życie swoje i cudze.

Taka sztuka nie udaje się każdemu. Potrzeba ogromnej wrażliwości artystycznej, żeby opowiadać historię umiejscowioną w pompatycznej epoce z taką gracją, z jaką zrobił to Martin Scorsese.

Nieuchwytność filmu współgra z bohaterem, który ma coś w sobie z kabotyna, śmieszka, romantyka, buntownika, outsidera, dziecka, mężczyzny, myśliciela, szaleńca, niewinnej ofiary przeszłości. Tytułowe synonimy nie są w stanie nazwać świata, w jakim przyszło żyć bohaterowi, ani też jego samego sklasyfikować, ten stopniowo zapada się coraz głębiej, przykryty francuską falą.

Baumbach świetnie prowadzi swoich aktorów, pozwalając im na wygrywanie kolejnych uczuć, ale nie pozwalając na szarżę. Płacz, krzyk, wszystko jest dobrze umiejscowione w tempie historii i nie sposób filmowi zarzucić melodramatycznej "gry na emocjach".

Łabędzi śpiew artystki podsumowuje nie tylko jej artystyczną działalność, ale też całokształt osoby, mimo że nie wchodzi zbytnio w rejony osobiste. Jest to przemyślane dzieło, ale nie objęte patosem. Zrobione uczciwie, bez przechwałek, z pewną dozą pewności siebie i swojej rangi, niemniej całość ma w sobie figlarny nastrój i charakterystyczne puszczenie oka w stronę miłośników kina.

Oglądając Prawdę ma się wrażenie, jakie wywoływało Happy End Michaela Hanekego czy też Stoker Chan-wook Parka. Widz wie, że nie obcuje z najlepszym dziełem reżysera, ale mając w pamięci jego filmografię, najważniejsze wątki, jakich ten się podejmuje, obserwator wie, że zostaje zachowana kontynuacja autorskiego uniwersum autora, oraz że film ten stanowi jego poszerzenie, a jednocześnie wytwarza lapidarne złączenie wszelkich wcześniejszych elementów twórczych.

Jakby jednak krytycznie nie podchodzić do formalnych spraw filmowych, to nie można odmówić polskiej reżyserce tego, że zabrała ważny głos w dzisiejszych czasach.

Całościowo film wypada jako połączenie narracji z Big Short McKaya z żartobliwą figurą Jordana Belforta.

Już pierwsza scena, w której grupa rówieśników spala pupila głównego bohatera, informuje widza, że ma do czynienia z zadziornym i bezkompromisowym dziełem, które nie pozwoli szybko o sobie zapomnieć. Podzielony na dziewięć rozdziałów film nie zwalnia tempa i ogłusza widownie, coraz to twardszymi obrazami gehenny.

Akin stworzył swoje własne "pachnidło mordercy". W sposób przerysowany, ale przy tym dosadny ukazał mechanizmy człowieka odczłowieczonego, zdehumanizowanego, który nie wyznając wartości wyższych, zagubił się w świecie i jedyne co potrafi, to niszczyć. Niszczyć życie swoje i cudze.

Już pierwsza scena, w której grupa rówieśników spala pupila głównego bohatera, informuje widza, że ma do czynienia z zadziornym i bezkompromisowym dziełem, które nie pozwoli szybko o sobie zapomnieć. Podzielony na dziewięć rozdziałów film nie zwalnia tempa i ogłusza widownie, coraz to twardszymi obrazami gehenny.

Całościowo film wypada jako połączenie narracji z Big Short McKaya z żartobliwą figurą Jordana Belforta.

Nieuchwytność filmu współgra z bohaterem, który ma coś w sobie z kabotyna, śmieszka, romantyka, buntownika, outsidera, dziecka, mężczyzny, myśliciela, szaleńca, niewinnej ofiary przeszłości. Tytułowe synonimy nie są w stanie nazwać świata, w jakim przyszło żyć bohaterowi, ani też jego samego sklasyfikować, ten stopniowo zapada się coraz głębiej, przykryty francuską falą.

Łabędzi śpiew artystki podsumowuje nie tylko jej artystyczną działalność, ale też całokształt osoby, mimo że nie wchodzi zbytnio w rejony osobiste. Jest to przemyślane dzieło, ale nie objęte patosem. Zrobione uczciwie, bez przechwałek, z pewną dozą pewności siebie i swojej rangi, niemniej całość ma w sobie figlarny nastrój i charakterystyczne puszczenie oka w stronę miłośników kina.