Joanna Najbor

Zapowiada epokę równouprawnienia i solidarności w miejscu pracy. Film zasłynął nie tylko świetnymi kostiumami w stylu power dressingu. Opowiada też o amerykańskim śnie z perspektywy kobiet.

W ciepły i dowcipny sposób pokazuje, że różnice i starcia są nieuniknione, ale nie wyklucza to dobrego i zgodnego życia. Lubię takie życzeniowe morały, bo mam wrażenie, że zapotrzebowanie na nie z dekady na dekadę, zamiast maleć, wzrasta.

Działa dziś przede wszystkim jako interesująca próba wpisania baśniowości w burzliwą i pełną paradoksów nowoczesność, oferując przy tym intrygującą perspektywę na znaczenie mody.

Pełnometrażowy debiut Adiny Pintilie jest tym, co na festiwalu Nowe Horyzonty - bo tam miała miejsce polska premiera filmu - lekko pobłażliwie określa się mianem "doświadczenia". Pobłażaniem, bo z tradycyjną narracją "Touch Me not" ma niewiele wspólnego, więcej: traktowanie filmu Rumunki w klasycznych kategoriach znacznie ograniczyłoby wielowymiarowy odbiór tego kinowego eksperymentu.

Bardzo poprawna historia kojąca smutki jak cukier, chociaż tak naprawdę składa się głównie z goryczy.

Debiutant tworzy film mocny - ale nie rażący brutalnością jak produkcje Smarzowskiego, szczery - ale ze zrozumieniem traktujący narodowe słabości. Słowem - reżyserowi udaje się zjeść barszcz i mieć barszcz, operując frazeologią świąteczną.

Na szczęście reżyser Ari Aster nie zadowala się ciasnawą formą dreszczowca, szyjąc art-house'owy dramat z ambicjami o ponadczasowym znaczeniu, ładnie wpisujący się w nurt współczesnych horrorów próbujących przełamać ograny schemat, żeby dać za przykład chociażby "Coś za mną chodzi", "Zło we mnie" czy nawet "Babadook".

"Zimna wojna" wrze. "Zimna wojna" parzy. "Zimna wojna" rozpala zmysły i uśpione tęsknoty: za dawno niesłyszaną melodią, dzikim tańcem o świcie na barowej ladzie, pewnym typem kina, którego schyłek już niejednokrotnie głoszono. I w końcu - powiedzmy to wprost - za miłością, za namiętnością która zwala z nóg, do diabła!