Człowiek-scyzoryk

Oglądanie tego filmu mogę podzielić na dwa etapy - w jednym głośno się śmiałam, sama będąc sobą zaskoczona, a w drugim siedziałam z rozdziawioną buzią i co chwila kręciłam głową z niedowierzaniem. Ciężko uwierzyć, że to, co widzimy na ekranie, faktycznie się dzieje i nie jest żadnym żartem, groteską czy zamierzonym wyśmianiem pewnego konceptu czy gatunku.

Jeden z najdziwniejszych filmów, jakie ostatnio widziałam. Daniel Radcliffe jako wydające dźwięki i zapachy zwłoki przerósł najśmielsze oczekiwania. I choć teza film Dana Kwana i Daniela Scheinerta jest dość prosta - wszyscy potrzebujemy miłości i celu do życia, to chaotyczne rozwiązania, które początkowo bawią, nikną w nadmiarze dziwnych rozwiązań.

Zachwyca i przeraża w równej mierze, ale z całą pewnością nie da o sobie łatwo zapomnieć.

Nie jest to film dla każdego, ale jeżeli w kinie poszukujecie czegoś innego, niekoniecznie idealnego, ale za to nieprzewidywalnego i bogatego w szalone pomysły to koniecznie podarujcie mu szansę. Całkiem możliwe, że w waszych głowach często będzie pojawiał się zwrot, którym zresztą kończy się film, ale chyba każdy czasem potrzebuje zobaczyć coś niecodziennego, przetrzeć oczy ze zdumienia i rzucić krótkim: what the fuck?

Zaskakuje nowatorskim podejściem do tematu, ale praktycznie śliska się po powierzchni. Fabuła ani nie skrajnie nudna, ani całkiem zajmująca daje wytchnienie w pierwszej połowie, by całkowicie zgubić klimat w drugiej.

Trzyma w napięciu do ostatniej minuty, nie można oderwać wzroku.

Na pierwszy rzut oka można odnieść wrażenie, iż produkcja "Człowiek-scyzoryk" jest prymitywna i nie warto poświęcić na nią ani minuty. Jednak pod tą warstwą kuriozum kryje się całkiem inteligentne przesłanie, którego pozazdrościłby nie jeden twórca.

Nie spodziewajcie się wizualnego szpagatu, bo formalnie jest tu bez błyskotek. Prawdziwy skarb stanowią natomiast dwie główne role.

Twórcy zafundowali nam intrygujący i oryginalny scenariusz, który być może nie rzuca nowego światła na podejmowaną tematykę, lecz z pewnością odświeży atmosferę w okół anemicznego kina komediodramatycznego ostatnich lat.

Może być dla niektórych zbyt absurdalny, ale nie sposób nie docenić jego nieszablonowości, której tak mało we współczesnym kinie.

Jedno z największych kinowych kuriozów ostatnich lat.

Wariacka historia człowieka i jego samotności w wersji ekstremalnej. Dziwaczna, miejscami wręcz psychodeliczna, ale bez wątpienia bardzo oryginalna. Takiego wariackiego duetu, pełnego charyzmy nie spotyka się zbyt często.

Film, którego nie da się zaszufladkować. Balansuje pomiędzy olbrzymią ilością emocji, rozpala w nas każdą nawet już dogasającą iskierkę dziecięcego szczęścia, prostej radości i naiwnej beztroski.

Arcydzieło - film, wobec którego nikt nie przejdzie obojętnie. Z racji swojej tematyki jest to obraz kontrowersyjny, może nawet obrazoburczy. Z pewnością, jedni pokochają taki sposób prowadzenia historii, inni wystawią mu najniższą z możliwych ocen.