Z dala od polityki

Twórcy dokumentu Stoczniowcy. Ludzie z tła przysłuchują się wspomnieniom świadków tamtych wydarzeń. Wreszcie dają im głos.

Kevin Reynolds nakręcił bowiem film mroczny i realistyczny, pokazujący degenerację amerykańskiego systemu nauczania z połowy lat dziewięćdziesiątych.

Historia jest mniej wiarygodna, nie zawsze przekonuje od strony psychologicznej. Ale jako filmowa bajeczka z ambicjami sprawdza się doskonale.

W przypadku filmu dokumentalnego Czas niedokończony. Wiersze księdza Jana Twardowskiego trzeba rozdzielić dwie rzeczy. Pierwszą są wiersze. Mądre, głębokie, niekiedy zabawne, innym razem poruszające. Drugą jest sam film. Nieprzekonujący i nudnawy, oferujący widzowi naprawdę niewiele. Dla mnie to spore rozczarowanie.

Cóż, to 1995 rok. Van Damme zaczynał grywać w coraz słabszych produkcjach. Tym razem chciał nakręcić nową Szklaną pułapkę. Niestety, wyszło przeciętnie...

Jest jednym z najbardziej pretensjonalnych filmów w historii polskiego kina. Sztucznie brzmiące dialogi niekiedy wręcz śmieszą, a najczęściej nudzą.

Australijczyk Dave Jackson nakręcił film trudny w odbiorze, wulgarny, krwawy i psychodeliczny. Nie dla wszystkich, ale dla niektórych - na pewno.

Skazany na śmierć na pewno zapisał się złotymi zgłoskami w historii telewizyjnych seriali. Sukces pierwszego sezonu był zbyt duży, by dwoma nieudanymi sezonami przekreślić tę serię. Ten czwarty uświadamia jednak, jak trudno jest utrzymać poziom. Może nawet trudniej niż dobrze zacząć?

Odtwórczość Shreka 2 jest na szczęście bardzo naturalna i nie przeszkadza w dobrej zabawie.

Trudno powiedzieć, co zadecydowało o sukcesie Top Gun. Atutów film ma sporo, począwszy od fajnie napisanych bohaterów przez znakomite, wbijające w fotel zdjęcia lotnicze po znakomitą muzykę Harolda Faltermeyera. Jego "Top Gun Anthem" w wykonaniu gitarzysty Steve'a Stevensa to jeden z najbardziej charakterystycznych motywów muzycznych lat osiemdziesiątych.

Historia Fantomasa doczekała się jeszcze trzeciej części. I choć ta pierwsza wydaje się najlepsza, każdą warto zobaczyć. Pochodzą z bardzo dobrego okresu dla francuskiej komedii, są sprawnie nakręcone, a co najważniejsze - śmieszne. I choć James Bond poradził sobie z taką konkurencją, to Fantomas nie przegrał przez nokaut.

W każdym odcinku Podróży za jeden uśmiech sporo się dzieje, chłopcy spotykają niezwykłych ludzi i przeżywają niezwykłe przygody.

Robocop wydaje się większy, silniejszy, bardziej niezniszczalny. Traci w ten sposób swój ludzki pierwiastek, który wyróżniał go w części pierwszej.

Wirujący seks pokazuje, jak "niewiele" potrzeba, by nakręcić film ważny dla całego pokolenia. Wystarczy nieskomplikowana, ale nie banalna historia, do tego świetnie dobrani aktorzy kreujący postacie bliskie widzom.

Nie rozczarowuje. To bardzo sprawnie nakręcony film akcji, efektowny, widowiskowy, trzymający w napięciu.

W połowie lat osiemdziesiątych, Cudowne dziecko stanowiło naprawdę sporą atrakcję. Nawet dziś film się broni, a dzieciaki oglądają go z zaciekawieniem.

Historia służy rozwałce i niczemu więcej. Jasne, efekty specjalne wgniatają w fotel, a sceny akcji są świetnie zrealizowane. Hong-Kong prezentuje się niesamowicie. Kiedy jedna fabuła rozczarowuje, sam film nie bawi już tak, jak powinien.

To doskonały przykład amerykańskiego art-house'u. Awangardowe kino drogi, wyciszone, ale głośne od emocji, ciekawie nakręcone, niebanalnie zmontowane, zaskakujące tak od strony wizualnej, jak i muzycznej.

Mam wrażenie, że Hiszpanie mocniej postawili na humor i z wielu mocnych, bardziej dramatycznych scen wyszli za pomocą żartów.

Trochę niepotrzebnie Rowiński brnie w wątki poboczne, rozwija intrygę kryminalną związaną z dziennikarskim śledztwem Borysa i bawi się w matriksowe ujęcia.

Jest komedią nie tylko ciepłą, ale i niegłupią. Porusza rozmaite problemy, oswaja z nieczęsto spotykaną w kinie starością, pokazuje świat z innej perspektywy.

Z tego chaosu scenariuszowego okraszonych fatalnymi efektami specjalnymi i koszmarnym aktorstwem wyłania się film, który spokojnie mogliby nakręcić amatorzy w ramach wakacyjnej rozrywki.

Pierwsza i najlepsza część Facetów w czerni. Świeża, zabawna, efektowna, imponująca tak tempem, jak i humorem.

Columbus zadbał w Kocham cię Beth Cooper o zabawne żarty, fajnych bohaterów, lekką i niekiedy zaskakującą fabułę. Film z całą pewnością jest nieco ambitniejszy od American Pie, ma inny, lekko nostalgiczny klimat. Jednocześnie rozczarowuje, bo w żaden sposób nie porusza.

Eisenberg daje radę. Bardzo skutecznie kreśli dwie wersje samego siebie i pokazuje je w zupełnie innym świetle.

Reżyser Nicolas Boukhrief zdecydował się na minimalistyczną formę, budując klimat ze scen pozornie nudnych i niewiele wnoszących do opowieści. Zadbał jednak o odpowiednio mroczny nastrój i efektowny finał.

Jeśli ktoś jest w stanie znieść nadmiar śpiewania, będzie się świetnie bawił - zwłaszcza że pod względem technicznym to majstersztyk.

Mam wrażenie, że Telemaniak z upływem lat zyskał na atrakcyjności. Bo wciąż śmieszy, wciąż trzyma w napięciu, a jednocześnie mocniej niż kiedyś daje do myślenia.

Nie brakuje jednak widzów, którzy uważają ten obraz za najlepszy z historii o Punisherze. Klimat lat osiemdziesiątych po prostu mu służy...

Choć Wielkie wakacje w 1967 roku podbiły francuskie kina, nie zaliczyłbym ich do najlepszych komedii z udziałem Louisa de Funesa. Produkcji tej szkodzi mocno naciągana, urywana fabuła, składająca się z mniej lub bardziej udanych epizodów. Ponadto Charles nie budzi sympatii widza.

Ma w sobie coś z plemiennych popisów szamanów składających ofiary bogom i z bluźnierczych krwawych rytuałów na Filipinach.

Na pewno nie jest to najlepszy film Pasikowskiego. Daleko mu do Krolla czy Psów. Fani reżysera od razu też wyczują, że to trochę inna produkcja, inaczej napisana, z dialogami, w których nie czuć jego ręki. I znów - dla jednych będzie to wada, dla innych zaleta.

Najbardziej rozczarowani będą ci, którzy liczą, że zobaczą tu choćby okruchy prawdziwego Freuda.

Rozczarowuje. Może nie tak bardzo jak poprzednia odsłona, ale to wciąż film, który efektami specjalnymi stara się zamaskować trywialną fabułę.

W Żywocie Briana źródłem żartów jest właściwie wszystko, włącznie ze współczesną polityką, ale też żebrakami, prorokami i trędowatymi. Także cudami i przypowieściami opowiadanymi przez Jezusa.

Nakręcenie rebootu Star Treka wymagało odwagi. Serial uważany jest w Stanach Zjednoczonych za produkcję kultową, coś na kształt naszych Czterech pancernych. A na takich produkcjach bardzo łatwo się potknąć.

Fabuła może i trąci myszką, ale też w musicalu nie jest najważniejsza. Stanowi jedynie pretekst dla wokalnych oraz taneczno-akrobatycznych popisów aktorów.

Nie byłoby tego filmu, gdyby nie de Niro. To właśnie on natrafił na autobiografię LaMotty i przeczytał ją jednym tchem na planie Ojca chrzestnego II. Potem długo męczył nią Scorsese, który wcale nie miał ochoty kręcić "kina sportowego". Ostatecznie uległ - i tak powstał dramat, który nie stracił swoich zalet nawet dziś, czterdzieści lat po premierze...

Pewnie przypadnie do gustu dzieciom, bo kotki są urocze, a dowcipy dopasowane do poczucia humoru sześciolatka. Starsi szybko się opowieścią znudzą.

Nie ma solidnej, powieściowej podbudowy. Nie chcę przez to powiedzieć, że się rozczarowałem. Film ma swój urok, ale po prostu nie jest to już urok Stulatka. Nie tak klasa...

Atutem cyklu były życiowe problemy bohaterów, atrakcyjne miejsce akcji, wreszcie łagodne, ekologiczne przesłanie.