Z dala od polityki

Sezon na pewno nie jest gorszy od poprzednich.

Serial operuje prostacką kreską i prostackim humorem i bywa aż do bólu absurdalny. Ale właśnie w ten sposób kupuje zainteresowanie widza

To nie jest efektowny serial. Tempo ma dość powolne, a strzelanin i pościgów właściwie nie oferuje. Skupia się na policyjnej robocie, przemyca odrobinę humoru i sporą dawkę dedukcji.

Ted jest krótki, dynamiczny, zabawny, sprawnie nakręcony i niekoniecznie banalny. Jasne, to tylko rozrywka, w dodatku dość wulgarna i niegrzeczna, ale rzeczy niegrzeczne ludzi bawią.

Morderca z Whitechapel pojawił się przed premierą filmu Legenda z Tomem Hardym, kiedy większości polskich widzów nazwisko Kray niewiele mówiło...

Młodzi widzowie wspominają go z rozrzewnieniem, choć oglądany dzisiaj, razi marnymi efektami specjalnymi i chwilami naiwną fabułą.

Intryga Morderca z Whitechapel wciąga, historia wydaje się interesująca.

Z jednej strony serial dość dobrze pokazuje życie dużej rodziny w ciasnym mieszkaniu, ten wieczny rwetes, galopady, przekrzykiwanie się, brak choćby odrobiny spokoju. Z drugiej strony z czasem staje się to męczące również i dla widza, skutkuje urywaną narracją i fabularnym chaosem

Drużyna A: Meksykańska jazda przez pewien czas funkcjonowała jako pilot-film, potem została podzielona na pół i swoje drugie życie wiodła jako dwa pierwsze odcinki serialu.

Rozpisane na sześć odcinków śledztwo niemal od razu wciąga.

Właśnie szaleństwa Bazie księżycowej 8 najbardziej brakuje. Jak chce się śmieszyć, to trzeba iść na całość, a nie zatrzymywać się gdzieś w pół drogi...

Kobieta w ścianie została rozpisana na sześć odcinków i te początkowe nieco się ślimaczą. Sporo w nich dziwacznych wizji Lorny, niejasnych obrazów, jej lunatykowania, rozmów o niczym.

Proste połączenie szybkiej akcji, humoru i życiowych niekiedy problemów Fraglesów wystarczyło, by podbić dziecięce serca.

Rozpisany na osiem odcinków serial Mafia po fińsku nie pędzi na złamanie karku. Akcja rozwija się nieśpiesznie, zahacza o prywatne sprawy bohaterów, rozwody, byłe związki.

Mocny, mroczny, depresyjny. Na tyle ciekawy, że śmiało możemy go pokazywać również za granicą.

Fajny. Obejrzałbym podobne o innych polskich klubach.

Bukmacher nie jest sitcomem ze śmiechem z puszki, raz po raz dotyka poważnych tematów, a jednocześnie wikła bohaterów w absurdalne historie, chwilami bardzo niepoprawne polityczne.

Wątki przygodowe w połączeniu z fantastycznymi kiedyś pewnie robiły wrażenie, a na marną realizację nie sposób obecnie przymknąć oka.

Założenie było proste. Kermit, Piggy, miś Fozzie, Zwierzak, Scooter, pies Rowlf i Gonzo trafiają do tego samego żłobka. Opiekuje się nimi Niania, choć trudno to nazwać opieką. Przez większą część czasu bohaterowie pozostawieni są sami sobie i po prostu się bawią.

Strefa mroku: Jeden dla aniołów przypomina też zapomniany świat obwoźnych handlarzy i majstrów, którzy w centrach miast rozkładali swoje stoliki i starali się sprzedawać towary. Z czasem znikli, gdyż nie wytrzymali konkurencji ze sklepami.

Warto wrócić do tej Warszawy po latach!

Portland Tower to na wskroś brytyjski serial. Dużo spokojniejszy od amerykańskich, pozbawiony nie tylko inscenizacyjnego rozmachu, jak i udziwnionych kryminalnych spraw.

Poznawać w Dziwnym świecie kota Filemona było co. W chacie mieszkała przecież babcia, starsza kobiecina w ludowej chuście, miłośnicza włóczki i kłębków wełny, oraz pykający fajkę dziadek. W okolicy roiło się zaś od zwierząt...

Serial ma dobry, intrygujący scenariusz, choć ten z części pierwszej bardziej mi się podobał. Był bardziej zaskakujący i bazował na mniej typowych rozwiązaniach fabularnych.

Przygody misia Uszatka to jedna z najpopularniejszych polskich wieczorynek czasów PRL-u. Narodziła się w 1975 roku na postawie powieści dzieci autorstwa Czesława Janczarskiego i regularnie wracała do telewizji.

Do historii kina przeszła scena z lustrem, na które bohater wpada. Wiele innych ujęć było wielokrotnie cytowanych w kinie.

Widzowie cenili sobie to, że Autostrada do nieba podnosi na duchu i w ciepły, niepozbawiony humoru, a zarazem nieśpieszny sposób uczy tego, jak być dobrym dla innych.

Kiedy trudno jest polubić głównych bohaterów, serial zawsze traci. Podobnie jak w sytuacji, gdy musi sprostać oczekiwaniom widzów idealizujących oryginał. Tu właśnie szukałbym przyczyn niepowodzenia serialu.

Jedno jest pewne: dokument Sędziowie to dla fanów polskiej piłki nożnej perełka.

Obecnie trudno wskazać serial, który miałby równą siłę przebicia. Inna sprawa, że czasy się zmieniły i Słoneczny patrol dziś pewnie nie zrobiłby takiej furory...

Nie jest serialem wybitnym, ma swoje wady, dłużyzny, uproszczenia, niepotrzebne wątki. Ale jednocześnie wciąga.

Przyznam szczerze, że nigdy nie byłem fanem Wędrówek Pyzy. Nudziły mnie jej przygody, te prowincjonalno-wiejskie opowieści, nie identyfikowałem się z tą pucułowatą dziewczynką w dziwacznym stroju. Po latach doceniłem to zamiłowanie twórców do folkloru i niechęć do elementów socjalistycznych, które pojawiły się w powojennych przygodach bohaterki.

Serial nie tylko opowiada interesującą historię, ale stara się też poruszać ważne tematy, choćby kwestie ekologii, równości płci czy szacunku dla lokalnych kultur.

Na szczęście Pomysłowy Dobromir w ogóle się nie zmienił i w dobie platform streamingowych można go oglądać w każdej chwili. Nie trzeba czekać tydzień na kolejną wieczorynkę.

Kolejny znakomity polski serial, żaden tam skromniejszy brat zachodnich produkcji.

Wodnik Szuwarek wyglądał jak podstarzały singiel z prowincji z lat 60. ubiegłego wieku. Ogorzała twarz, odstające uszy, włosy w nieładzie, a do tego kompletnie niemodne odzienie nocne, pamiętające zapewne czasy jego nieboszczki matki. Mimo to miał swoich fanów w całym bloku komunistycznym. Także w Polsce.

Sam eksperyment polegający na żonglowaniu odcinkami pewnie nie znajdzie zbyt wielu kontynuatorów, ale... sprawdza się. Bo to dzięki niemu serial zostanie zapamiętany. Nie mam co do tego wątpliwości.

Świetne jest w Minucie ciszy aktorstwo. Więckiewicz to klasa sama w sobie, Rogucki okazuje się zaskakująco wyrazisty, mocne kreacje tworzą Aleksandra Konieczna i Aleksandra Popławska. Scenariusz raz po raz zaskakuje, niekiedy wzrusza, innym razem śmieszy. Przede wszystkim pokazuje sporo Polski, jaką chyba wszyscy znamy. Takiej trochę smutnej, zakurzonej, gnuśnej i zacietrzewionej. Swojskiej właśnie.

Młodym widzom serial Kapitan Planeta i Planetarianie się podobał. Doczekał się trzech sezonów, po czym trzech kolejnych, zatytułowanych Nowe przygody Kapitana Planety. Miał też niesamowitą obsadę dubbingową.

Może i brzmi to banalnie, ale jak to się dobrze kiedyś oglądało!

Humor jest tu mocno specyficzny i chwilami bardzo siermiężny. Dobrze przynajmniej, że nie ma rechotu z puszki, jak to dawniej bywało....

To serial z mrocznym, gotyckim klimatem, którego nie psuje charakterystyczny dla serii czarny humor.