Zmartwychwstały

Zaskakuje pozytywnie, chociaż zamyka się głównie w ramach kina rozrywkowego, bez pretensji o dzieło intelektualne, podszyte filozoficzną tezą.

Poetyka opery mydlanej przemienia film w nieznośnie naiwną czytankę, która wiarę utożsamia z brakiem umiejętności samodzielnego myślenia.

Seans szybko uleci z pamięci, ale zdecydowanie jest to obraz, z którego mogą skorzystać wszelcy piewcy religii chrześcijańskiej. Kiedyś też upomni się o niego telewizja i do niedzielnego rodzinnego obiadu będzie jak znalazł.

Broni się jako opowieść o tym, że religia to nie monolit, tylko proces.

Może gdyby twórcy pogłębili wątek detektywistyczny otrzymalibyśmy nieszablonowe kino biblijne, a tak obrazowi Reynoldsa bliżej jednak do przeciętnych telewizyjnych produkcji, niż zapadających w pamięć dzieł dużego ekranu.

Nie jest metafizycznym, głębokim teologicznym traktatem. Jest jednak idealnym przykładem na to jak przekazywać chrześcijańskie wartości w popkulturze masowemu widzowi, wychowanemu na wyśrubowanych standardach wysokobudżetowego kina.

W swojej powszedniej poetyce niespecjalnie potrzebny, filmowo bez pulsu, anemiczny, czasami wizualne apetyczny.

Całkiem niezłe kino religijne ukazujące nieco oryginalne podejście do wątku Chrystusa, polegające na śledztwie prowadzonym przez rzymskiego setnika. Wiele można temu filmowi zarzucić, począwszy od telewizyjnej realizacji, przez jednowymiarowy scenariusz i przeciętne aktorstwo, ale sam pomysł wydaje się być ciekawy i warty zobaczenia.

Po pewnym czasie, twórcy zaczynają częstować odbiorców niezbitymi dowodami na boskość Chrystusa, co zdecydowanie psuje film.

Na tle propagandowych "dzieł" o tematyce chrześcijańskiej "Zmartwychwstały" mimo, że nie jest produkcją wybitną, to jest niczym pierwszy promyk słońca pojawiający się po ulewnych deszczach i zwiastujący poprawę pogody.

Dzięki wyczuciu reżysera jednak dostajemy film, w którym cuda - jeśli się zdarzają - to są poza kadrem. Nie jest to film bardzo dobry, ale dobrze opowiedziany.

Swoją misję spełnia.

Dla mnie jest obrazem fascynującym. Przede wszystkim jak żaden dotąd pokazuje wspólnotę dwunastu jako grupę młodych ludzi, wesołych, łatwo ulegających emocjom, od fascynacji po zwątpienie.

Warto zobaczyć, to coś innego niż kręcone seryjnie ilustracje z Biblii.