Bejbi blues

Mimo poruszania ważnych tematów ogląda się niczym za karę. Zaś teledyskowa forma, naćkane, poucinane sceny nie dają żadnych szans, by do film Katarzyny Rosłaniec wrócić za jakiś czas.

Chwytliwe hasło reklamowe, mówiące, że "Bejbi Blues" to film o dzieciach, które chcą mieć dzieci, ponieważ tak jest "fajnie", nie wyczerpuje potencjału filmu Katarzyny Rosłaniec.

Zamiast szokować, pozostawia nas obojętnymi wobec sytuacji. Smutne to, ale prawdziwe. Tematyka ciekawa, jednak totalnie nie wykorzystano jej potencjału.

Film młodej reżyserki jest o czymś, zdecydowanie stara nam się opowiedzieć pewną historię i pomachać paluszkiem bez uciekania się w postmodernistyczny bełkot, bo wykorzystuje klasyczne triki - przerysowanie, stylizację i tempo.

I chyba owa mizoginia sprawia, że brakuje w "Bejbi blues" dokładnie tego samego, czego zabrakło Rosłaniec w debiutanckich "Galeriankach". Zrozumienia, współczucia, empatii... Nazwijcie to jak chcecie. Tego czegoś, co potrafiłoby przemienić irytujące od początku do końca głupie gęsi przynajmniej w brzydkie kaczątka.

Jego sens zawiera się w konglomeracie "dizajnów", opisujących różne modele życia i ich atrybuty. "Bejbi Blues" to po prostu film kostiumowy dla młodzieży.

Słaby film z mocną końcówką - to wszystko. Nienawidzę gdy filmowcy próbują tak się bawić emocjami widzów i dlatego wystawiam taką niską notę.

Pomysł był dobry, ale szkoda, że jego realizacja to klapa.