Mimo młodego wieku, Janowi Komasie udało się zrealizować piękny i wieloznaczny film o samotności, alienacji i o miłości, posługując się współczesnym językiem filmowym.

Kiedy Jan Komasa kręcił Salą samobójców, miał trzydzieści lat. Rozumiał problemy młodych ludzi lepiej niż Wajda czy Pasikowski i dlatego nakręcił film, który jakąś grupę porusza.

Cały pomysł na film nie był zły i warto go obejrzeć, choćby ze względu na ukazane relacje miedzy rodzicami i dzieckiem czy między samymi nastolatkami.

To naprawdę kawał solidnej filmowej roboty, nie pozbawiony realizacyjnej błyskotliwości, świeżości, którą może tylko wnieść ktoś nie zrutynizowany, jak to się niestety zdarza wielu naszym, starszym od Komasy, reżyserom-seniorom. "Sala samobójców" jest w sumie bardzo dojrzałym filmem o bardzo niedojrzałych ludziach.

Jedyne co mogłem robić to mruczeć pod nosem klątwy pod adresem scenarzysty i protagonisty.

Film Jana Komasy można pod względem merytorycznej zawartości postawić w jednym rzędzie ze Słoniem Van Santa i Social Network Finchera, przy czym, jak dla mnie, ma większą siłę oddziaływania i znacznie więcej do powiedzenia od zachodnich braci.

Bez wątpienia "Sala samobójców" może aspirować do roli szerokiego komentarza współczesności, wpisującego się w charakterystyczną formę komputerowego interfejsu.

Bez wątpienia mogę stwierdzić, iż "Sala samobójców" jest nie tyle objawieniem, co zdecydowanie jasnym punktem w kinematografii polskiej ostatnich lat. Film prezentuje niespotykany na szerszą skalę w Polsce model tworzenia filmów o młodych ludziach i do nich adresowanych.

Ogólne wrażenia po projekcji są jak najbardziej pozytywne, choć po wyjściu z kina nastroje mieliśmy dość zszargane - co zasadniczo uznać można za kolejną zaletę utworu.