Sala samobójców

"Sala samobójców" to jeden z tych filmów, na których chcesz się zabić podczas seansu. I nie dlatego, że aż tak bardzo utożsamiasz się z Dominikiem [który jest chyba najgorszą postacią w polskim kinie], a dlaczego, że ten film jest tak okropny.

Niby dobrze, jak na swój rok naprawdę dobrze. A jednak nie dostanie ode mnie wyższej oceny. Czegoś jakby brakuje.
Dobry dla młodzieży do obejrzenia, dla nauczycieli do pokazywania szokujących scen. A niestety sedno problemu nie jest jakby dotknięte.
Wszyscy znamy najlepsze sceny, a temat "w realu" jak leżał tak leży.

Niby mam współczuć Dominikowi, ale co z tego, skoro od samego początku przedstawiany jest jako mocno rozpuszczony i antypatyczny gnojek.
Do tego sama Sala samobójców wygląda jak działające dalej PlayStation Home, tylko znacznie nudniejsze. Naprawdę nie mam pojęcia, co ludzie w tym świecie widzą w tym świecie takiego, że aż chcą ciągle w nią grać. Cóż, filmowi chwilami udaje się naprawdę dobrze przedstawić problem cyber bullyingu oraz depresji.

Gierszał się starał.
BUT, to wciąż TOKSYCZNE gówno, które nie powinno nigdy ujrzeć światła dziennego.

Najbardziej przereklamowany polski film ostatnich lat. Co w nim jest takiego wspaniałego? To, że Agata Kulesza tam gra nie czyni go lepszym.

spojrzenie na film jest zupełnie inne, gdy nie traktuje się go jako obrazu tylko o emo nastolatkach, a za to o niezrozumieniu i desperackim poszukiwaniu uwagi

Dużo w tym filmie przesady, bałaganu i dezorientujących elips, ale ma on swój charakter - na tyle nieprzyjemny i depresyjny, że zapada w pamięć.

Ładnie nakręcone, dobrze zagrane... gó*wno. Życzyłem temu emo-skur*ynowi śmierci od pierwszej minuty i moje marzenie się spełniło.

Depresyjna, niby całkiem trafna przestroga przed nieprzemyślanymi decyzjami, ale jednak w swojej diagnozie zupełnie chybia sedno problemu i nie traktuje bohatera z należytą empatią.

Przygody emo nastolatka w nudnej grze online oraz karykaturalne przedstawienie poważnych problemów. Doceniam próbę, ale nie wyszło.

Odważnie chce poruszyć tematykę zagubienia współczesnych (nadal problematyka jest aktualna) nastolatków, ale obiera złe metody.

Emo pisane pogrubieniem z wykrzyknikiem. Problem wykrzyczany tak bardzo, iż sam sposób przekazu staje się problemem. Komasa nie rozumie młodszego pokolenia.