Benedetta

To na pewno nie jest film dla wszystkich, ale każdy fan Verhoevena, francuskiej ekstremy, kina Kena Russella, thrillerów szpiegowskich i politycznych, House of Cards, lesbijskiego seksu, społecznych i religijnych aspektów włoskiego renesansu, czy serii gier Assassin's Creed powinien tu znaleźć coś dla siebie. Tylko niech nie szuka Iwaszkiewicza, pojechał na urlop.

Oceniam obraz jako bardzo dobry, bo to kolejny przykład filmu Verhoevena, przy którym twórca nie ugina się przed nikim i niczym. Niemniej to jeden z ostatnich bastionów twórczej wolności, pełnoprawnej autorskości.

Melodramat, romans, erotyk, thriller, komety, bluźniercze masturbacje, epidemie i gromiący wrogów mieczem Jezus bez penisa. Przede wszystkim jednak: tłusta, mięsista satyra na kwestie problematyczne, istotne i niepokojąco aktualne.

Interesujący i dający do myślenia. Dobrze wykorzystuje kwestię fanatyzmu religijnego i zaślepienia w wierze do opowiedzenia całkiem innej historii.

Być może nieco rozczarowujące jest, że Verhoeven tak bardzo dystansuje się do snutej opowieści i woli prezentować, niż zabierać głos. Dlatego znacznie lepiej wypada pierwsza część filmu, gdy ustawia na szachownicy pionki, angażując nas w opowieść emocjonalnie. Następnie przechodzi do dość mechanicznej rozgrywki.

Benedetta przypomina chwilami sprawną aktorkę, która doskonale wyczuwa nastroje nie tylko ludu, lecz także kościelnych hierarchów, potrafi zręcznie dostosować się do obu biegunów. To poniekąd prymuska przenikająca głębokie i niejednoznaczne tęsknoty swoich zwierzchników.

Tania prowokacja o lesbijskich zakonnicach? Tak "Benedettę" mogą banalizować jedynie ci, których wiara jest powierzchowna i obrzędowa, zredukowana do czczenia złotych cielców i "obrony uczuć religijnych".

Niejasny status "skandaliczności" biografii Benedetty generuje fundamentalną sprzeczność: otóż twórcy "Benedetty" chcieliby, aby to był film skandalizujący, a jednocześnie by ukazywał mechanizmy powstawania skandalu, jednocześnie demistyfikował Inność i obnażał opresywny system pragnący jej unicestwienia. W rezultacie jednak obraz osiąga oba te cele w najlepszym razie połowicznie.