Małgorzata Tarnowska

Za sprawą tych zabiegów film Rasmussena udanie naśladuje strukturę straumatyzowanej pamięci: skrajnie zróżnicowanej pod względem intensywności odczucia, synestetycznej, wyszczerbionej i zniekształconej tam, gdzie - zgodnie z klasyczną teorią traumy - przeżyte doświadczenie było niemożliwe do usensownienia dostępnymi narzędziami poznawczymi.

Niejasny status "skandaliczności" biografii Benedetty generuje fundamentalną sprzeczność: otóż twórcy "Benedetty" chcieliby, aby to był film skandalizujący, a jednocześnie by ukazywał mechanizmy powstawania skandalu, jednocześnie demistyfikował Inność i obnażał opresywny system pragnący jej unicestwienia. W rezultacie jednak obraz osiąga oba te cele w najlepszym razie połowicznie.

W rezultacie "Hiacynt" okazuje się aż - i tylko - dramatem rodzinnym o wyzwalaniu się spod władzy ojca, ucieleśniającego zarówno patriarchalny porządek, jak i opresywny system polityczny, w formie thrillera kryminalnego z uniwersalnym przesłaniem o prawie każdego człowieka do wolności osobistej.