Piotr Kuszyński

Jest on jednak doskonałym przykładem na to, jak można w ciekawy i oryginalny sposób eksploatować przedstawione już wcześniej tematy. Przede wszystkim zaś jest to reprezentant pulpy zaangażowanej, która chce zaoferować coś więcej, niż półtorej godzinny relaks przed telewizorem. I z tego zadania, jak jestem przekonany, wywiązuje się znakomicie.

Jak okazało się w moim przypadku, już podczas drugiego seansu cały urok Verotiki gdzieś prysnął, jej nieporadność przestała zadziwiać, a ja musiałem męczyć się z po prostu bardzo złym filmem.

Luźna, niezobowiązująca zabawa, będącą świetną odskocznią od bardziej wymagającego kina. Pozycja nadająca się zarówno do seansów w samotności, jak i w towarzystwie.

Gdy już wyszedłem z kina, to byłem pod niesamowitym wrażeniem.

To, być może, jeden z najlepszych filmów Tarantino, jednak już teraz mogę powiedzieć, że mamy tutaj do czynienia z najbardziej dojrzałą pozycją w jego filmografii.

Świetna pożywka dla estetów, którzy kochają długie i piękne zdjęcia, zabawę formą i psychodeliczne efekty wizualne. Całość w swej naturze jest mocno mantryczna i próżno tu szukać chociażby dynamicznych zwrotów akcji, co mi akurat pomogło w złapaniu odpowiedniego nastroju i wciągnięciu się w świat filmu.

Fantastyczność tej opowieści służy tutaj przede wszystkim za metaforę poczucia własnej wartości, ale też i dostarcza widzowi wielu niezapomnianych wrażeń. I jeśli miałbym wybrać jedną cechę, która ostatecznie czyni ten film tak dobrym, to byłaby to sprawność, z jaką łączy on widowiskowość i rozrywkę z umiejętnością dotykania tematów ważkich.

Jest całkiem sprawny pod względem technicznym i na tyle ciekawy, że da się te dwie i pół godziny przesiedzieć przed ekranem bez większego zająknięcia. Rzecz jedynie w tym, że poszedłem do kina na kolejny, współczesny art-housowy horror, który równie dobrze mógłby nosić tytuł Berliński balet dla wolności. Bo Suspiria to na pewno nie była.

Potencjał na ciekawe, niebanalne czy wręcz kultowe kino był, szkoda tylko, że został on zmarnowany na rzecz kina pod publikę.

Sam twierdzę, że w ocenie filmów takich jak ten nie wystarczy tylko suche obeznanie i chłodna kalkulacja elementów składowych. Potrzebna jest także umiejętność szczerego otwarcia się na emocje, które wywołuje takie kino. Bavę ogląda się przede wszystkim sercem.

Pokręcone, ale i zarazem mistrzowsko wykonane widowisko będące w swej esencji festiwalem niesamowitości. Nie popełniajcie błędu pokolenia lat 80. i dajcie mu szansę.