Trochę przypomina Kim Kardashian na MET Gali, gdy założyła sukienkę Marilyn Monroe. W obu przypadkach widać chęć ogrzania się w blasku ikony, pięknej i zarazem kruchej jak jej słynna sukienka, zapominając, że nawet ikony, szczególnie te, które odeszły, to są ludzie i jako takim należy im się szacunek.

Bez wątpienia zapada w pamięć. I kto wie, może dotyka również prawdy o tej niesamowitej kobiecie?

Starcie dwóch znakomitości kina to uczta dla oka i ducha, bowiem obie kreacje zarówno Williams, jak i Branagha zasługują na wyróżnienie.

Stanowi ciekawy przykład filmu całkowicie nastawionego na aktorów. Nie liczy się specjalnie scenariusz. Kostiumy i scenografia nie wykraczają poza rzetelne standardy, muzyki prawie nie słychać. Ekran należy aktorów.

Sprawnie zrealizowana, słodko-gorzka oraz skrzętnie unikająca kontrowersji opowiastka okraszona nostalgicznymi pasażami muzycznymi autorstwa Conrada Pope'a oraz Alexandre'a Desplata, w oczywisty sposób skrojona pod gusta członków Amerykańskiej Akademii Filmowej.

Reżyser nie odtwarza historii z faktograficzną dokładnością. Wybiera z niej kilka elementów, które przenosi w niezmienionej formie - z całej reszty tworzy opowieść zahaczającą klimatem o, trochę wyidealizowaną, bajkę.

Doskonale ukazał napiętą atmosferę na planie, częste konflikty w ekipie, a zarazem nakreślił subtelny choć pełen sprzeczności portret gwiazdy.

Delikatny, neurasteniczny wizerunek Marilyn może się wydać interesujący i zaskakująco trójwymiarowy wszystkim tym, którzy dostroją swój nastrój do języka filmu.