Mały Jakub

Dotyka traum swojego bohatera, rezonując emocjonalnie z widzami. Ale w zbyt wielu momentach oferuje banał i błędne artystyczne wybory.

Tak spokojnego, łagodnego i bezpiecznego filmu dawno już na naszych ekranach nie było.

Propozycja dla widzów-tradycjonalistów, którzy lubią kameralne, nieco staromodne, tak koncepcyjnie, jak i realizacyjnie, kino.

Niestety, mimo ciekawych intencji - ten film nie wyszedł. Rażą w nim pewne rozwiązania scenariuszowe, nadmierny realizm w pokazywaniu stanów psychicznych, nużący rytm. Ale nie można debiutantowi odebrać odwagi i oryginalności, a to już jest obietnica na przyszłość.

Mariusz Bieliński w swoim filmie porusza ciekawy temat, który kino zajmowało się już wcześniej. Niestety, jego produkcja nie wnosi do rozmowy nic nowego czy oryginalnego.

Zabrakło pierwiastka wyjątkowości, dzięki któremu zapamiętalibyśmy tę opowieść na dłużej.

Inteligentny, choć nie do końca spełniony film o wychodzeniu z dziecięcej traumy. Jest to skromne, intymne psychologiczne kino opowiedziane w balladyczny sposób.

Zły teatr, kiepska obsada, fatalny wybór.

Sprawdza się jako studium natury i psychiki ludzkiej tylko i wyłącznie dzięki łagodnemu odrealnieniu fabuły produkcji. Niestety, trudno wyraźnie stwierdzić, do jakiej grupy odbiorców trafić miał debiut Bielińskiego - dla dorosłych wypada on nieco naiwnie i niepełnie, dla małoletnich jest zbyt pesymistyczny i dosłowny.

Na miano arcydzieła kinematografii zdecydowanie nie zasługuje. Nie porusza, nie urzeka, miejscami wręcz nuży, jest taki... mdły.

Niezgrabnie balansuje między powagą i kiczem. Chce powiedzieć coś ważnego, ale wnioski są pokraczne oraz zamącone - dla dorosłych zbyt naiwne, dla dzieci za mroczne. Totalny bajzel.