Święto ognia

Film ogląda się dobrze, bo jest przystępny, opowiada o niewydumanych problemach i jednocześnie nie próbuje nikogo zdołować. Reżyserka kręci historię w prosty i nieprzekombinowany sposób i ta dość uniwersalna opowieść na pewno trafi do wielu osób. Moje ewentualne zarzuty biorą się właściwie z moich prywatnych preferencji. Otóż ja nie lubię mieć w kinie wszystko podane pod nos i bez niedopowiedzeń, w czym ten film przoduje. Parę rozwiązań było też dla mnie zbyt łatwych i naiwnych.

W dorobku Kingi Dębskiej "Święto ognia" to kolejny feel-good movie, który pozwala zapomnieć o szarzyźnie dnia codziennego i wnieść wiele barw. Jednocześnie pozwala łatwo identyfikować się z postaciami i jest na tyle kompetentnie wykonany, że nie pozwala o sobie szybko zapomnieć po seansie. Sympatyczne a szczere kino.

Wciąż pozostaje jedną z płodniejszych rodzimych reżyserek, nader czułych i otwartych na drugiego człowieka, której twórczość może stanowić przytulny zakątek pełen bezpiecznego ciepła. A jednak ciężko nie ulec wrażeniu, że tym razem działa na niesprawnym autopilocie. Do znudzenia powtarza te same schematy, tematy i konwencjonalne wytrychy, gubiąc jednak wiarygodność, humanistyczne wyczucie oraz jakość artystycznego stempla.

To kino pomyślane pod dużą widownię, która szuka w kinie wzruszenia, ciepła i pocieszenia. I z pewnością wielu widzów to właśnie w dziele Dębskiej odnajdzie. Co nie znaczy, że to film w pełni spełniony. Bo choć pełen dobrych ról i ciekawej koncepcji wizualnej, to niejednokrotnie razi niejasnościami scenariuszowymi - skrupulatnie przygotowywana kulminacja zupełnie nie robi wrażenia, wręcz nie do końca jest zrozumiała.

Dobrze, naprawdę dobrze, że takie kino jest.

Dębska nie bardzo tu lukruje. Może nie pokazuje z naturalistycznym zacięciem ciężaru opieki nad osobą niepełnosprawną, a nawet mruga raz po raz do widza, ale nie udaje, że codzienność jest miła i piękna.

Zadania przeniesienia na ekran bestsellerowej książki Jakuba Małeckiego podjęła się Kinga Dębska, autorka takich filmów jak "Moje córki krowy" czy "Zupa nic". "Święto ognia" przepełnione jest emocjami, a opowiada o tym, co najważniejsze, czyli o rodzinie. Film pokazuje ludzi nieprzystosowanych do naszego świata, których chcemy zrozumieć.

Zmagamy się z dziełem rozrzedzonym, które podnosząc kilka kwestii - żadnej nie wynosi do rangi głównej.

Świat bohaterki nie kręci się wokół fizycznych ograniczeń. Pora na więcej takich filmowych bohaterek i bohaterów jak Nastka, nie zgadzających się na to, by niepełnosprawność określała ich wizerunek i osobowość.

Nie ma nic złego w przesłodzonych żelkach - trzeba się tylko pilnować i nie pochłaniać ich w zbyt dużych ilościach.