Martwe zło

Prosta, ale porządnie poprowadzona fabuła, typowi, ale dobrze odegrani protagoniści, bardzo solidna i sugestywna oprawa audiowizualna składają się na obraz zdecydowanie godny polecenia tak znawcom tematu, jak i nowym neofitom krwawego obrządku kina gore.

Nie ma dłużyzn, akcja jest obliczona na szybki efekt, finał daje wytchnienie. Zazdroszczę tym, którzy widzieli film w kinie.

Tylko pozazdrościć daltonistom. Od ilości wylanej w filmie czerwonej farby można dostać zapalenia spojówek. Ten horror mało kogo przestraszy, zniesmaczy prawie wszystkich.

To, co w pewnym momencie zaczyna się dziać na ekranie, przerasta najśmielsze oczekiwania - druga połowa filmu to właściwie jeden wielki horrorowy rollercoaster, w którego sercu bije ta sama energia, która trzy dekady temu napędzała klasyk Raimiego.

Twierdzenie, że reżyser rewolucjonizuje horror lub przynajmniej wynosi na nowy poziom, jest mocno naciągane. Jasne, oryginał był tandetny, ale pachniał nowością, chaosem, szaleństwem. Tu jest głównie komercha, zapach pieniędzy czuć na kilometr.

Naprawdę polecam, tym bardziej, że ostatnio łatwiej jest trafić szóstkę niż na dobry horror.

Nic nowego w krainie horroru, ale za to jak wykonane. Zazwyczaj jestem przeciwko rimejkom, ale ten wypadł naprawdę dobrze.