W labiryncie

Dopóki Donato Carrisi pozostanie uwięziony w labiryncie własnych zwrotów akcji, dopóty nie będzie w stanie stworzyć w pełni spełnionego dzieła filmowego, łasząc się na niezrozumiałe rozwiązania fabularne. Jednak mimo tego, że nie ze wszystkimi rozwiązaniami się zgadzam, trudno nie odmówić W labiryncie pewnej gatunkowej świeżości formalnej.

Wciąż zadziwia zuchwałość reżysera, który przekroczył już próg dzielący pisarstwo od reżyserii, a coraz bardziej zbliża się do kolejnej granicy. Tej dzielącej sprawnego reżysera od świetnego reżysera.

Wciąga, uwodzi mrocznym klimatem i zadaje trudne pytania. Finałowe minuty wynoszą produkcję na zupełnie inny poziom. To bardzo udany thriller z elementami kryminału. Donato Carrisi udowadnia, że nie tylko jest dobrym pisarzem, ale i potrafi stworzyć solidne, broniące się przed krytyką dzieło.

Powinien przypaść do gustu dwóm grupom odbiorców. Po pierwsze tej, do której należą miłośnicy kryminałów bądź thrillerów formą przypominających nieco starsze dzieła, po drugie tej, w której znajdują się zwolennicy bycia zaskakiwanym przez twórców.

Szaleństwo stylistyczne jest tutaj chwilami aż męczące i pokazuje dwie istotne rzeczy dotyczące Carrisiego - jest on mistrzem intrygi, ale pozbawionym stabilnego filmowego języka.

Jest przykładem intrygującego, choć bardzo wymagającego kryminału z klimatem grozy. Niepokojąca, powoli odkrywająca swoje karty i zmuszająca do działania szarych komórek niemal non stop. W innym wypadku można się tutaj zgubić, a wyjście z tego labiryntu nie będzie proste.

Donato Carrisi przydusza nas ciężkim, neonoirowym klimatem. Atakuje złowieszczą muzyką Vita Lo Rego i uderza zdjęciami Federica Masierego. Dlatego nie zdziwcie się, jeśli po seansie będą się was trzymały zawroty głowy pod postacią natłoku myśli. Do tego filmowego labiryntu wchodzi się chętnie, ale szukanie z niego wyjścia to już karkołomne zadanie.

Dopóki Donato Carrisi pozostanie uwięziony w labiryncie własnych zwrotów akcji, dopóty nie będzie w stanie stworzyć w pełni spełnionego dzieła filmowego, łasząc się na niezrozumiałe rozwiązania fabularne. Jednak mimo tego, że nie ze wszystkimi rozwiązaniami się zgadzam, trudno nie odmówić W labiryncie pewnej gatunkowej świeżości formalnej.

Bardzo dobrze napisany i przemyślany, rasowy thriller, który potrafi zaszokować, a nawet wzbudzić grozę.

Reżyser wykorzystał każdą możliwość, by nie tylko zastraszyć i zaintrygować widza, lecz także porządnie namieszać mu w głowie. Pełen fermentu, grający na emocjach, trzymający w napięciu.