Były agent do zadań specjalnych podejmuje się odnalezienia zaginionej nastolatki.
- Obsada: Joaquin Phoenix, Judith Roberts, Ekaterina Samsonov, Alex Manette, John Doman
- Reżyser: Lynne Ramsay
- Scenariusz: Lynne Ramsay
- Ostatnia aktywność krytyków: 19 lutego 2019 (28 dni temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 16 lutego 2019 (1 mies. temu)
- Premiera kinowa: 13 kwietnia 2018 (11 mies. temu)
- Premiera światowa: 27 maja 2017 (1 rok temu)
7.1
10.0
0.0
58
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
84%pozytywnych
ocen -
58recenzji
krytyków -
44oceny
krytyków -
37pozytywnych
ocen -
7negatywnych
ocen
-
Historia pokazana przez Ramsay naładowana jest napięciem elektrycznym. Widz przez cały seans siedzi jak na szpilkach, czekając do kulminacyjnego momentu.
-
Jest w tym samym stopniu szorstkim, co wyrafinowanym filmem, stanowiącym wzorcowy przykład arthouse'owego kina akcji. To dzieło zbliżone do "Drive" Nicolasa Windinga Refna, ale przy tym znacznie trudniejsze w odbiorze: oferujące widzom delirium zamiast przyjemnego transu.
-
Kilkakrotnie w tym roku w Cannes okazało się, że kino gatunków ciągle może być interesujące, mimo iż wałkuje ono utarte schematy. Dzięki takim twórcom jak Lynne Ramsay wiemy, że sztuka przez duże S w filmie nie oznacza nudy i pretensjonalności. Odwaga i łatwość w badaniu granic sztuk wizualnych charakteryzuje najlepszych autorów kina. Brytyjska reżyserka na pewno się do nich zalicza.
-
Przeszywająca i niezwykle hipnotyzująca opowieść o trudach codzienności, gdy w życiu przeszło się tak wiele. To również niesamowita mieszanka rozmaitych form opowieści oraz gatunków, które w tej jednej produkcji rewelacyjnie się uzupełniają i stanowią więcej niż jedną całość.
-
Energia i ton filmu są przez Lynne Ramsay prowadzone bardzo konsekwentnie, Joaquin wznosi się na wyżyny swojej sztuki, a Greenwood to jest król muzyki, tak jak lew jest król dżungli.
-
W doskonały sposób pokazuje, że kino, gdzie przemoc jest głównym narratorem, a raczej paliwem zdarzeń nie musi być dosłownie krwawą jatką. Tutaj mamy przykład kina artystycznego wręcz poetyckiego. Symfonia grozy, pełna groteski, zgrabnie łącząca się z kinem przemocy.
-
To kino artystyczne, symfonia grozy, pełna groteski, ale niedominująca tym filmu, a łącząca się niesamowicie zgrabnie z kinem przemocy, z której wynika tak naprawdę dużo pomocy. Trudny film, o pięknym, ale niepokojącym licu.
-
Choć "Nigdy Cię tu nie było" nie dorównuje genialnemu "Taksówkarzowi", to nie powinien być traktowany jako nieudany remake lub ukryty plagiat koncepcji Scorsese. Nowy film Ramsay to świetne kino psychologiczne, będące komentarzem do artystycznego dziedzictwa twórców amerykańskiej Nowej Fali.
-
Złożona z niedomówień i hitchcockowskich aluzji fabuła sprawia wrażenie zanurzonych w podświadomości, nakładających się na siebie snów o tonącej w obłędzie spotworniałej rzeczywistości.
-
O ile materiał wyjściowy, nowelka nowojorskiego pisarza, Johnathana Amesa, jest materiałem mocno pulpowym, Ramsay mocno go zmodyfikowała, żeniąc ze sobą Leona zawodowca, subtelne kino psychologiczne à la Kubrick/Bergman/Scorsese i doprawiając wszystko estetyką paralelną wobec malarskiej twórczości Francisa Bacona.
-
Bardzo spokojny i pogrążony w smutku film, mały hołd dla zabijaki o dobrym, chociaż zniszczonym sercu.
-
Zapowiada się początkowo jako jeden z wielu podobnych do siebie thrillerów, ale okazuje się czymś znacznie więcej. Następuje w nim wyjątkowo umiejętne wprowadzenie widza w dezorientację, pozwalając mu jednocześnie na utożsamianie się z głównym bohaterem, którego biografia odkrywana jest coraz skuteczniej z każdą kolejną sceną. Proces ten nie okazuje się jednak prosty, ale przypomina bardziej odnajdywanie puzzli, które w obraz ułożyć można dopiero, posiadając je wszystkie.
-
Jest w tym obrazie coś, co działa na widza. To coś można pokochać, można znienawidzić, koniec końców ciężko jednak przejść obojętnie.
-
Ogląda się znakomicie za sprawą niezwykłej realizacji, znakomitego aktorstwa i szerokiego interpretacyjnego wachlarza.
-
Drobny zakalec w tym słodkim cieście stanowić mogą zbyt dosłowne wizualizacje wyobrażeń bohatera, jak choćby w scenie w jeziorze. Ale jak wiadomo i każdy gnieciuch znajdzie swojego smakosza, więc bilans zysków i strat ostatecznie wskazuje na korzyść reżyserki.
-
Lynne Ramsay po raz kolejny stworzyła historię, która może zaszczuć emocjonalnie, ale i fascynować poetyckością oraz realizacją. Dla fanów kina bezwzględnego i bezkompromisowego w wyrazie.
-
Suspens, zachwyt, smutek i szok - to trzymało mnie w fotelu, pozbawiając chęci zerknięcia na telefon w trakcie całego seansu, a uczucie "szoku" towarzyszyło mi przez kilka kolejnych dni. W końcu minie, ale szacunek dla filmu zostanie.
-
Ma wszelkie predyspozycje, do tego, aby zostać klasykiem. Dawno nie widziałem obrazu z tak unikalnym, przeszywającym widza klimatem.
-
W trakcie seansu nie ma przeciążenia faktami, a po obejrzeniu łatwo o zdziwienie jak wiele udało się zmieścić w zaledwie 85 minutach. Każdy z elementów nastawiony jest na wzbudzenie emocji. Wszystkie grają w jednym tempie, tworząc symfonię upadku współczesnego świata.
-
Bez moralizowania i frazesów, z bohaterem pełnym sprzeczności jesteśmy w stanie utworzyć więź i paradoksalnie dojść do fundamentalnych cnót prawdy. Jak dla mnie to strzał w dziesiątkę i jeden z najbardziej intrygujących filmów tego sezonu.
-
Ciąg obrazów zbrodni przeplatanych retrospekcjami i melancholijnymi wtrętami składa się w "Nigdy cię tu nie było" na niezwykle oryginalną, oniryczną i poetycką przypowieść o odkupieniu i walce z demonami. Świetnie zostaje to podkreślone hipnotyzującą muzyką Johnny'ego Greenwooda z Radiohead.
-
Jest znakomitym przykładem na to, że nawet najbardziej zgraną i wtórną opowieść można przedstawić w świeży sposób. Ramsay miała pomysł by nieskomplikowaną intrygę pokazać tak, by utrzymała widza na krawędzi fotela.
-
Jest filmem przewidywalnym w swej nieprzewidywalności, co doskonale widać w zakończeniu, które skrojonym na miarę cynizmem okazuje się niezamierzoną kliszą.
-
Autorskie kino klasy B.
-
Ciekawy, mocno niestandardowy dramat sensacyjny poruszający kilka intrygujących tematów.
-
Kino duszne i pełne psychologicznego zacięcia. Choć czasami popada w zbędną symbolikę - szczególnie wtedy, kiedy Joe idzie na dno przejrzystego jeziora - potrafi zbudować pełnokrwistych bohaterów.
-
Choć w filmie Ramsay chwilami blisko wywrotek o nadmiar pretensji, wspaniała rola Phoenixa, a także niezwykły, mroczny trans, w jaki reżyserka zabiera widza, ostatecznie czynią z "Nigdy cię tu nie było" intrygujące kino.
-
W "You Were Never Really Here" trochę się strzela, trochę dźga, krew tryska z rozciętych tętnic, a kawałki mózgu ozdabiają powierzchnie płaskie. Lecz wystarczy rzut oka na posępnego, chrząkającego pod nosem Phoenixa, by zrozumieć, że nie chodzi o to, co się mówi, tylko jak.
-
Opowieść właściwie od niechcenia otwiera się na przeróżne sensy. Najbardziej przyciąga jednak siłą obrazów i fantastyczną muzyką.
-
Łatwo film Ramsay szanować, trudniej go polubić.
-
W takim kinie szukam większego uniwersalizmu i głębi, co pozwala zracjonalizować oglądany na ekranie horror. U Ramsey ich nie odnajduję, choć jednocześnie trudno mi oderwać było wzrok od Phoenixa.
-
Rzecz niezwykle newralgiczna i intrygująca, która nie pozwala zakwalifikować jednoznacznie jej seansu do kategorii udanych bądź nieudanych, to musicie liczyć na siebie.
-
Ma wiele elementów bardzo dobrego filmu: świetne aktorstwo, ciekawe zdjęcia z sugestywnym montażem, doskonałą muzykę i udźwiękowienie, a także ciekawą historię. Jednak nie na tyle ciekawą, by wywołać we mnie jakiś większy niepokój, przemyślenia, obrzydzenie światem.
-
Poruszający thriller daleki od gatunkowej sztampy, który potwierdza, że Lynne Ramsay to jedna z najciekawszych postaci brytyjskiego kina.
-
Nigdy cię tu nie było to kino dla wytrawnych smakoszy niejednoznacznych obrazów, a wręcz dla wielbicieli artystycznych pozycji z wyraźnym autorskim sznytem.
-
Ramsay nie oddaje w nasze ręce nic, czego jeszcze nie mieliśmy okazji oglądać, jej film jest prosty i fabularnie wyraźnie ograniczony, natomiast mocno angażuje na poziomie emocjonalnym, a to właśnie za sprawą aktora, który na przestrzeni filmu buduje kolejne warstwy psychologiczne swojego bohatera.
-
Brutalny przerost formy nad treścią.
-
Robi wrażenie pod względem wizualnym, jednak moim zdaniem nie zachwyca, gdy mowa o fabule. Skłania do przemyśleń i zostawia z pytaniami bez odpowiedzi.
-
Szkoda tych dwóch sekwencji, szkoda też Joaquina Phoenixa, tworzącego, pomimo niedoskonałości scenariusza, przekonującą kreację oraz genialnego plakatu, który zapowiadał coś o wiele bardziej wyrazistego.
-
Tak naprawdę, kilka ciekawych pomysłów na nieco inny, a zarazem nawiązujący do klasyki thriller, to trochę za mało, by ten film zapamiętać i docenić.
-
Jedyne, co wywołuje, to ziewanie, znużenie i rosnącą irytację.
-
Filmowy snuj, w którym fabuły wystarczyło na dziesięć minut, a cała reszta to snujący się po ekranie, cierpiący i zbolały Joaquin Phoenix.
-
Wymęczony seans dla prawdziwych twardzieli.
-
W filmie roi się od banałów, zdartych klisz i przez znikomą akcję po niedługim czasie robi się też nudno. Joaquin Phoenix jako Joe jest świetny, ale mimo, że go samego się fajnie ogląda, to nie przekłada się to na cały film.
-
Ponure memento: cokolwiek wpuszczamy do naszego życia, wpuszczamy też do głowy, a co wpuszczamy do głowy, to w niej zostaje, choćby zniknęło już z życia. Tak jak świetny film Ramsay.
-
Joaquin zazwyczaj mocno angażuje się w postać, którą tworzy i to widać również w tej produkcji. Produkcji oryginalnej, którą warto sprawdzić, by przekonać się czy to rodzaj oryginalności, którą kupujemy. Chyba, że jesteście nastawieni na klasyczną, krwawą jatkę, którą może sugerować trailer - wtedy na pewno odradzam seans.
-
Z tym filmem odbiorcy mogą mieć nie lada kłopot. Jednych może uwodzić swoim formalnym mistrzostwem - innych odważne ujęcia kamery, takiż sam montaż i zsynchronizowana z nią ścieżka dźwiękowa mogą drażnić.
-
W "Nigdy cię tu nie było" Lynne Ramsay świat obserwujemy jakby prosto z głowy głównego bohatera, która nie może powstrzymać się przed produkcją majaków i retrospekcji.
- Wyświetlasz recenzje bez 2 duplikatów. Wyświetl wszystkie recenzje