6.5
Pozytywnie oceniony przez krytyków
- 86% pozytywnych
- 7 krytyków
6.7
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 67% pozytywnych
- 3 użytkowników
Geniusz, pracowitość i niespożyty temperament - to tylko niektóre cechy składające się na osobowość Jerzego Maksymiuka, który jako dyrygent, pianista i kompozytor stał się jedną z najbardziej charyzmatycznych postaci polskiej muzyki poważnej ostatnich kilkudziesięciu lat. Filmowy portret maestra byłby jednak niepełny, gdyby zabrakło w nim jego żony Ewy, która organizuje jego codzienne życie, inspiruje do pracy i zapewnia psychiczne wsparcie.
- Obsada: Jerzy Maksymiuk, Ewa Maksymiuk
- Reżyser: Tomasz Drozdowicz
- Scenariusz: Maria Nockowska
- Ostatnia aktywność krytyków: 18 kwietnia 2019 (3 dni temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 10 kwietnia 2019 (12 dni temu)
- Premiera kinowa: 12 kwietnia 2019 (10 dni temu)
- Premiera światowa: 27 maja 2018 (11 mies. temu)
6.5
10.0
0.0
7
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
86%pozytywnych
-
7recenzji
-
7ocen
-
6pozytywnych
-
1negatywna
-
8
Portret wielkiego wirtuoza, który poświęcił całe swe jestestwo muzyce - i to się po prostu czuje. -
7
Największym atutem dzieła Drozdowicza nie jest jego oryginalna konstrukcja, ale bohater - sam Jerzy Maksymiuk. Dowcipny, pełen charyzmy i energii, istny dokumentalny samograj. -
7
Rzadko trafiam na dokument po brzegi wypełniony humorem, który jednocześnie wzbudza ogromny szacunek do przedstawianego bohatera. "Maksymiuk. Koncert na dwoje" obnaża słabości kompozytora i dyrygenta, ale też uświadamia nam wyjątkowy geniusz, jaki tkwi w tym nietuzinkowym człowieku. -
6.7
Podporządkowanie filmu niespożytemu temperamentowi, charyzmie i poczuciu humoru maestra okazało się trafną decyzją, nawet jeśli ma przez to epizodyczną, niezbyt wyszukaną strukturę. Maksymiuk nie traci nic ze swojej wyrazistości. -
6
Kiedy jak w "Bohemian Rhapsody" Drozdowicz kończy swój film koncertem, trudno się nie zachwycić. O ile przez całą produkcję nie widzieliśmy mistrza w ferworze wykonów na żywo przed publicznością, to epilog w pełni zaspokaja nasze pragnienia obcowania ze sztuką w jej najwyższej formie. -
6
Posiada strukturę epizodyczną - od jednej próby do drugiej, od jednej rozmowy do drugiej. Trudno wyczuć w nim solidniejszą, porządkującą strukturę, co ostatecznie przemienia film w sumę urywków z życia Maksymiuka. Szkoda, że nie udało się znaleźć jakiegoś bardziej wyrazistego pomysłu na ten film, być może ujarzmiający szaleńczy temperament dyrygenta. -
5
Brakuje tu dramaturgii, jakiegoś wyraźniejszego - nomen omen - dyrygowania materiałem. Maestro, przez Brytyjczyków nazywany podobno "Mad Maksem", jest oczywiście na tyle charyzmatyczną postacią, że samo patrzenie na niego daje zwykłą frajdę. "Maksymiuk..." za bardzo przypomina jednak samego Maksymiuka, który, kiedy przychodzi mu zwerbalizować jakąś myśl, plącze się w słowach, mamrocze, gubi wątek, kluczy.