Maja Staniszewska

Oglądając "Oppenheimera", czułam się wręcz oślepiona intensywnością tej historii.

Przykro mi się zrobiło, gdy wychodziłam z kina z ostatnich "Gwiezdnych wojen". Nie dlatego, że saga się skończyła, ale dlatego, że skończyła się w tak bezbarwny sposób.

Ja się na nim dobrze bawiłam nie tylko w imieniu tej sześciolatki, która nie mogła zostać strażakiem, a która w kinie jako wzorce miała ewentualnie księżniczkę Leię. Nie tylko w imieniu córki, która ma już zresztą całkiem pokaźną armię żeńskich bohaterek w mainstreamowym kinie i syna, który nie uważa, że film z kobietą w roli głównej jest "dziewczyński". Cieszyłam się nim tak po prostu.

Jest poruszającym studium rozpadu związku dwojga kochających się ludzi.

Choć wiadomo, jak zakończyła się ewakuacja Dunkierki, cały film spędzicie na krawędzi fotela.