Przeżyć: metoda Houellebecqa

Ma trzy wielkie atuty. Tytułowy esej francuskiego pisarza, jego niesamowitą ekranową prezencję oraz głos Iggy'ego Popa.

Pięknie sfilmowany, przeszywająco smutny i ironicznie zabawny.

Powinien być wybuch szaleństwa i niekontrolowany cios we wszystkie świętości dzisiejszego świata. Zamiast tego mamy wiele ironii, subtelnego humoru i niestety sporo banału.

Dzięki tej artystycznej swobodzie, filmowcy wpisali się w prężnie rozwijający się od kilku lat w światowym kinie twórczy trend polegający na wyznaczaniu własnej formalnej drogi, odrzucającej rozróżnienie na kino fikcji i kino faktów.

To nie wariacka, a bardzo przemyślana produkcja. Piekielnie motywująca i niestosująca żadnych socjotechnik.

Jest dziwnym, ekscentrycznym filmem: trochę dokumentem, a trochę zgrywą, prezentem dla kulturalnych ćpunów i zarazem podróżą do jądra ciemności.

Egzaltacja wypływająca strumieniami z tego filmu skutecznie odbiera przyjemność z oglądania ciekawych spostrzeżeń dotyczących procesu twórczego.

Pod względem tematycznym jest bardzo spójnym filmem. Arno Hagers, Erik Lieshout i Reinier van Brummelen łączą oryginalne elementy "Rester vivant" z wątkami dopełniającymi, tworząc ekranowy, poetycki zbiór porad dla niespełnionych artystów.