Całe to piękno i krew

Nagrodzona Oscarem za "Citizenfour" Laura Poitras w swoim nowym filmie dokumentalnym "Całe to piękno i krew" pokazuje życie osobiste, karierę zawodową i aktywizm społeczny amerykańskiej fotografki Nan Goldin. To poruszający portret o tym, że zawsze warto walczyć do końca.

W biografii Goldin roi się od trudności, dramatyzmu, ale też kolorów oraz kontrowersji. Niestety film sprowadza je do gawędy starszej pani. Sama konstrukcja narracji jest trafna.

Zmienność formy i poruszanych tematów przy jednoczesnym spleceniu ich w sposób absolutnie nierozerwalny daje Całe to piękno i krew możliwość dotarcia i zafascynowania wzajemnie się wykluczających grup widzów, propagandowe narzędzie do otwierania na awangardową fotografię i kino mieszczuchów chcących posłuchać o opioidach. Niemal dekadę po Rzymskiej aureoli nadchodzi czas na kolejnego Złotego Lwa dla non-fiction.

Dzięki niezaprzeczalnemu obiektywizmowi i iście reporterskiej rzetelności "All the Beauty and the Bloodshed" ma więc szansę osiągnąć niemniejszy sukces niż poprzednie dzieła Poitras.

Biografia, a zarazem retrospektywa, portret znakomitej artystki i niestrudzonej orędowniczki walki z niesprawiedliwością, w którym prywatne miesza się z publicznym.

To film ważny. Stworzony z pobudek szlachetnych i godnych zauważenia. Jednak formalnie, pomijając treść, jest odrzucającym od tematu szeroką widownie. Wiem, że moja opinia może być kontrowersyjna, ale uważam, że po prostu tak ważny temat powinien być bardziej skierowany ku widzowi masowemu.