Dom zły

Jedno z najbardziej wstrząsających rozliczeń z przeszłością, trzymające w napięciu do ostatniej sceny. Portretuje społeczeństwo przesiąknięte doktryną zła - zakłamanie, dążenie po trupach do celu, biedę, a także skorumpowaną i zdyskredytowaną władzę.

Zapyziała wioska, stan wojenny, zapijaczeni milicjanci, kryminalna zagadka, tragedia... "Dom zły" Wojciecha Smarzowskiego wymyka się prostym interpretacjom. To wybitny thriller o nieuchwytności.

Smarzowski po raz kolejny pozytywnie zaskakuje. Reżyser stworzył dzieło na miarę swoich możliwości, dodajmy wielkich możliwości.

Dom zły ogląda się jak rasowy kryminał, w którym napięcie rośnie z każdym kolejnym łykiem alkoholu wypijanym na ekranie.

"Dom zły" nie jest typowym kryminałem, ale podróżą w świat skażony złem, przed którym nie ma ucieczki. Smarzowski buduje kino pełne fatalistycznej atmosfery, ciężkiego klimatu oraz precyzyjnej realizacji. Mimo lat, nie zanosi się na to, by miał stracić cokolwiek ze swojej siły rażenia.

Kawał porządnego polskiego kina z interesującymi postaciami, mroczną tajemnicą i wbijającym w fotel zakończeniem.

Zło po polsku i w czystej, przerażająco przaśnej postaci. Coś wspaniałego. Coś niezwykłego. Bez wahania mogę powiedzieć, że to jeden z najlepszych polskich filmów ostatniej dekady.

Można umieścić w gronie najlepszych polskich filmów dekady.

Zamiast dokonywać pochopnych klasyfikacji, warto zwrócić uwagę na niezwykle przemyślany sposób ujawniania się zła, jaki Wojciech Smarzowski przedstawił w swoim filmie.