W trakcie seansu pozostaje całkowicie jasne, że to reżyser jest faktycznym mistrzem całego widowiska, a widzowi pozostaje tylko usłużnie kroczyć za nim.

Jeżeli taka jest recepta na zrozumienie tego filmu, to zobaczyłem jedynie czarne plamy. Czarne niczym nicość, która spogląda na mnie. Napawającą przerażeniem.

Zdecydowanie jeden z najtrudniejszych filmów Paula Thomasa Andersona. Bez wątpienia łączy w sobie coś z kina Stanleya Kubricka ale i swego rodzaju enigmatyczność, która kojarzy mi się z filmami Terrence Malicka, a może nawet i Andrieja Tarkowskiego.

Paul Thomas Anderson wciąż w mistrzowskiej formie. W swoim najnowszym filmie amerykański reżyser potwierdził reputację najbardziej przenikliwego, obok Todda Solondza, krytyka swojej ojczyzny.

Choć niepozbawiony wad, to obraz, który powinien zobaczyć każdy, kto choć raz rozmyślał nad tym, gdzie jest jego miejsce w świecie. Film Andersona nie przyniesie gotowych odpowiedzi na żadne wielkie pytania, ale pozwoli poczuć, że wielu przed nami - nierzadko bezskutecznie - szukało na nie odpowiedzi.

W skomplikowanej konstrukcji, subtelnie zaznaczającej nielinearność i zmianę perspektyw narracji, Anderson zaklął jeszcze wiele innych tropów i interpretacji, które daje się odczytywać szkatułkowo. Jego "Mistrz" zachowuje przy tym swój tajemniczy i nieprzystępny charakter, w półdystansie potęgując ciekawość związaną z próbami jego rozgryzienia.