Casablanca

Casablance udało się zbytnio nie zestarzeć, ale nie jest aż tak wybitnym filmem, jak go malują.

Ponadczasowe dzieło łączące melodramat z kinem sensacyjnym, którego nieśmiertelni dziś bohaterowie są metaforami różnych postaw dochodzących do głosu w czasie drugiej wojny światowej.

Jest jednym z tych filmów, które można oglądać raz za razem. Powinna więc stanowić obowiązkowy element filmoteki każdego kinomana.

A mój odbiór filmu jest bardzo dobry, choć przyznam, że zaczął się objawiać dopiero z końcem filmu.

A mój odbiór filmu jest bardzo dobry, choć przyznam, że zaczął się objawiać dopiero z końcem filmu.

Ponadczasowe dzieło łączące melodramat z kinem sensacyjnym, którego nieśmiertelni dziś bohaterowie są metaforami różnych postaw dochodzących do głosu w czasie drugiej wojny światowej.

Niezapomniane arcydzieło.

Ciężko mi oceniać obiektywnie Casablankę, stawiać jej te same oceny, co filmom sprzed kilku, kilkunastu lat. To po prostu zupełnie inna kategoria, kategoria arcydzieł, które zmieniły oblicze kina. Jak jednym słowem opisałabym Casablankę? Urzekająca.

Casablance udało się zbytnio nie zestarzeć, ale nie jest aż tak wybitnym filmem, jak go malują.