Casablanca

Jest jednym z tych filmów, które można oglądać raz za razem. Powinna więc stanowić obowiązkowy element filmoteki każdego kinomana.

Ciężko mi oceniać obiektywnie Casablankę, stawiać jej te same oceny, co filmom sprzed kilku, kilkunastu lat. To po prostu zupełnie inna kategoria, kategoria arcydzieł, które zmieniły oblicze kina. Jak jednym słowem opisałabym Casablankę? Urzekająca.

Casablance udało się zbytnio nie zestarzeć, ale nie jest aż tak wybitnym filmem, jak go malują.

Czym film ujmuje? A czym nie ujmuje!

Niezapomniane arcydzieło.

Ponadczasowe dzieło łączące melodramat z kinem sensacyjnym, którego nieśmiertelni dziś bohaterowie są metaforami różnych postaw dochodzących do głosu w czasie drugiej wojny światowej.

A mój odbiór filmu jest bardzo dobry, choć przyznam, że zaczął się objawiać dopiero z końcem filmu.

Casablancę zwykle postrzega się jako utrzymaną w estetyce noir melodramatyczną opowieść o nieszczęśliwej miłości w trudnych wojennych czasach. Dzieło to stanowi jednak również fascynujący obraz ludzkiej egzystencji uwięzionej w świecie pozorów, gdzie nikt nie jest tym za kogo uchodzi. Cyniczny i zimny Rick bywa zatem sentymentalnym marzycielem, francuski kolaborant kieruje się patriotyzmem, a niewinna Ilsa z wyrachowaniem wykorzystuje męskie uczucia.