Odgłosy

Niezłomny klasyk horroru włoskiego. Od ponad czterdziestu lat nie powstał film równie fantazyjny, dopieszczony plastycznie i infantylnie brutalny − w najlepszym tych słów ujęciu.

Bez względu na to, czy nowy film powstanie czy nie, dzieło Argento nadal będzie oddziaływać na widzów swą szaleńczą energią, wizualnością i unikalnością. Trudno bowiem znaleźć drugi obraz, który choćby po części był stylem i klimatem podobny do Suspirii.

"Suspiria" ani zbytnio nie zaciekawia toczącą się akcją ani zbytnio nie obłaskawia widza scenami zabójstw, które są albo za mało dramatyczne albo za bardzo zabawne. Nie zmienia to faktu, że od strony wizualnej film Dario Argento stanowi istotny powód, by po prostu zanurzyć się w tym tajemniczym miejscu.

Trudna do sklasyfikowania mieszanka horroru i baśni.

Kiepskie aktorstwo, fatalne dialogi i powierzchowny scenariusz przysłaniają świetny klimat, piękne zdjęcia i klasyczną muzykę Goblinów. Jeden z tych filmów, którym porządny remake potrzebny jest od zaraz.

Choć od powstania Suspirii minęły już ponad trzy dekady, to wciąż jest to jeden z najlepszych bo najbardziej sugestywnych horrorów w historii gatunku.

To na pewno nie tandetne widowisko gore. Już prędzej... sztuka!

Dzięki tej stylistyce Suspiria wchodzą na poziom znacznie wyższy niż punkt wyjściowy, czyli prosta historia o dziewczynie w domu, w którym dzieją się dziwne rzeczy. Stają się absolutnie fascynującym przeżyciem bez reszty zajmującym zmysły widza, prologiem do mody na neonowe oświetlenie, która zapanowała zarówno w latach 80., jak i ponownie w obecnej dekadzie, a przede wszystkim ponadczasowym arcydziełem swojego gatunku.