Yuli

Film w reżyserii Iciar Bollain podzielić można na dwie części. Ta wspomnieniowa to typowy film biograficzny przybliżający kulisy dochodzenia artysty do punktu, w którym zyskał miano legendy. Zupełnie inne są segmenty z teraźniejszości. Wszystko za sprawą scen tanecznych przybliżających wszystkie uczucia skrywane przez Acostę.

Nie można więc "Yuliemu" odmówić ciekawego podejścia do tematu. Nie sposób jednak nie snuć przypuszczeń, że bez tych formalnych eksperymentów powstałby film może bardziej stereotypowy, za to emocjonalnie o wiele mocniej rezonujący z publiką.

Seans "Yuli" sprawia zatem ogromną, estetyczną przyjemność. Miłośnicy baletu znajdą tu fantastyczną choreografię, pozostali sugestywność latynoskiego klimatu.

Bardzo ciekawy zabieg formalny stanowiący poruszającą historię człowieka, który doszedł na sam szczyt świata baletu i którego losy możemy śledzić i podziwiać do dnia dzisiejszego.

Icíar Bollaín stworzyła hybrydę gatunkową, w której wszystko ma swoje miejsce i prezentuje się zgrabnie, niczym emocjonalny taniec starannie wykonany przez profesjonalistów z niezmierzoną pasją.

Łatwo jednak odnieść wrażenie, że w duecie Bollain/Laverty vs Acosta to reżyserka oraz scenarzysta są najsłabszymi ogniwami. Gryzie schematyczność z jaką zostało pokazane życie tancerza.

Przejmująca opowieść o trudnej relacji ojca z synem, historia samotności i tęsknoty emigranta. Na dokładkę dostajemy próbkę baletu z najwyższej półki. Trudno nie być usatysfakcjonowanym.

Brakuje bohatera z krwi i kości, jest tylko fajny dzieciak, który dojrzewając i szkoląc talent, traci jednak wszelkie właściwości. Brakuje problemu, mięsa, energii, która kipiała choćby w niedoścignionym "Billym Elliocie", gdzie balet był - w sensie społecznym, klasowym, genderowym - buntem przeciwko zarzynanej właśnie przez thatcheryzm robotniczej rzeczywistości.