Dora i Miasto Złota

Nieudany projekt. Przewidywalne, mało śmieszne i archaiczne kino przygodowe, które współczesnego młodego widza może zniechęcić do pędu do nauki i odkrywania, niż zaszczepić w nim bakcyla młodego poszukiwacza przygód.

To film o nastolatkach, przeznaczony jest jednak dla znacznie młodszych widzów. Nastoletniej widowni film, oparty na animowanej serii z kanału Nickelodeon, będzie wydawał się infantylny i przesłodzony. Podobne wrażenie mogą mieć dorośli widzowie.

Bez wahania możecie wybrać się z dzieciakami na ten film. Dorosłych nie czeka porcja żenady, a najmłodszych wciągnie wir akcji, osobowość przeuroczej Dory oraz niezła, choć niezbyt dyskretnie przemycona warstwa edukacyjna.

Ten film ma w sobie tyle uroku, dostarcza tyle dobrej zabawy i przy okazji niegłupio opowiada o przyjaźni i relacja rodzinnych, że można przymknąć oko na niektóre jego słabości

Pod względem edukacyjnym trudno jest nie docenić walorów filmu Dora i Miasto Złota. Nakręcony w sposób charakterystyczny dla innych awanturniczych filmów pokroju przygód Indiany Jonesa czy Lary Croft, nie ma zarazem ambicji silenia się na produkcję choćby w drobnym stopniu dla dorosłych.

Naprawdę udana bajka... tyle że dla widzów młodych.

Pełnometrażowej wersji przygód Dory bliżej jest więc do telewizyjnej kreskówki niż produkcji o Indianie Jonesie. Na swój przedziwny sposób rzecz się jednak sprawdza. Wygrywa humorem, radosnym optymizmem, bezpretensjonalnością.

Dobra propozycja na rodzinny seans z młodszymi dziećmi. Wartościowe przesłanie łączy się z przemyślaną rozrywką.