Prawdziwe zbrodnie

Choć film jest zrobiony na zbliżeniach, z uwagą przygląda się ludzkim postaciom, nie niesie w sobie iskry, która ożywiłaby pochód wypalonych bohaterów. Film wzbudzał ogromne oczekiwania, wytworzył specyficzny nastrój, który jest dużym atutem, niestety to za mało, żeby móc zachwycać.

Profesjonalny, stabilnie skonstruowany obraz, jednak z kliszami i dodrukiem do wielu innych historii, które widzieliśmy już w kinie.

Koszmarny, za to polscy aktorzy na poziomie tych z Hollywood.

Oparty na faktach film, który dwa lata od premiery przeleżał na półce i zdecydowanie powinien tam zostać.

Nudny, topornie nakręcony kryminał w starym stylu, który jest tak chaotyczny w warstwie fabularnej, że tak naprawdę wszystko inne przestaje mieć znaczenie.

Na szczęście niedostatki kuriozalnego scenariusza, przykrywa gruba warstwa klimatu.

Choć film jest wypełniony dramatem samotnego człowieka i goryczą nieuniknionej przegranej, to niestety nie angażuje widza na tyle, by mógł zatopić się w filmowym śledztwie.

Polska próba podboju kosmosu Hollywood kończy się spektakularną klęską. Nie chodzi nawet o to, że scenariusz "Prawdziwych Zbrodni", zakładając - przy ogromnej ilości dobrej woli - że coś takiego tu w ogóle istniało, wygląda jak kuriozalny, szkolny bryk z sensacyjnego kina Patryka Vegi.

Zdecydowanie "True Crimes" nie jest produkcją wybitną, ale w porównaniu do takich orłów polskiego kryminału jak "Konwój" czy "Sługi Boże", a także "Amok" wypada przynajmniej nieźle.

Przykład filmu kompletnie niepotrzebnego, zbyt dziurawego, nudnego oraz marnującego wyjściową sytuację.