Każdy by chciał!!

Kolejna fantastyczna filmowa impreza w dorobku Richarda Linklatera, po której nie grozi wam kac.

Linklater nie tworzy skomplikowanego psychologicznie pejzażu postaci zanurzonych w problematyce studenckiej dorosłości. Lecz jego przezabawna i klimatyczna podróż do własnej młodości niesie ze sobą cechy niedostępne w większości przegadanych dramatów.

Król amerykańskiego kina niezależnego kontynuuje piękną passę, oferując prawdziwy powrót do korzeni w formie studenckiej komedii o drużynie baseballowej, która jeszcze nie zaczęła roku akademickiego, ale już uskutecznia nowe podboje łóżkowe.

Choć wybór utworów składających się na ścieżkę dźwiękową wydaje się czasem nieco zbyt oczywisty, a stosunek głównych bohaterów do kobiet pozostawia wiele do życzenia, po obejrzeniu "Każdy by chciał!!" od razu chce się pójść na piwo. Zupełnie jak zarośnięci studenci, o których opowiada, najnowszy film Linklatera uwodzi pomimo licznych niedoskonałości.

Świetne kino, bazujące na prostej historii, ale to nie tutaj o nią chodzi, a o nostalgię, odprężenie i naładowanie pozytywną energią.

Jak zwykle u Linklatera, bohaterowie rozmawiają o niczym w sposób, który może niesamowicie przykuć uwagę i zaintrygować. Kilka szalonych i odjazdowych refleksji wypowiadanych przez bohaterów przypomina najlepsze cytaty ze Slackera i Przez ciemne zwierciadło.

Nie jest najpoważniejszą produkcją, zmieniającą losy kinematografii, a umiejętnie i błyskotliwie skonstruowanym kinem kumpelskim, któremu bliżej do naszego przyjaciela z ławki szkolnej, niż nauczyciela w filmowej narracji.

"Everybody wants some!!" pozostaje zatem tylko cieniem filmu dzięki któremu popularność Linklatera zaczęła mocno iść w górę. Bo z "Uczniowskiej balangi" w "Everybody wants some!!" pozostali już tylko sami uczniowie i to w mocno przebrzmiałej formie.

Przez wielu zostanie zignorowany. Szkoda, bo fascynujące, jak z tego materiału reżyser tworzy wciągający i interesujący konstrukt.