Dom zbrodni

Warto obejrzeć dla kostiumów, dla scenografii i gry aktorskiej, jednak nie jest to film, który przykuwa uwagę, a tym bardziej nie jest to dzieło, od którego nie można się oderwać. Książki, takie jak ten film nazywa się "czytadłem", więc niech to będzie takie "widziadło"...

Zaskakująco przyzwoity kryminał, zgrabnie odtwarzający świat ludzi z wyższych sfer okresu tuż po wojnie. Elegancko opakowany, z paroma zakrętami, dobrym aktorstwem oraz niezłą intrygą.

Choć więc nie można mówić o jakiejś dramatycznej porażce, to jak na film tak wyczekiwany - w końcu to pierwsza ekranizacja ukochanej powieści Christie, do tego zaplanowana przez Fellowesa już wiele lat wcześniej, jeszcze z zupełnie inną ekipą - "Dom zbrodni" najzwyczajniej w świecie nie zabija.

Błędów popełnia niestety całe mnóstwo. Język, którym operuje, jest niekonsekwentny, a narracja, ze względów często stylistycznych, nie składa się w emocjonalnie angażującą całość.

Jest poprawną ilustracją powieści Christie. Cieszy, że scenarzyści nie starali się grzebać w intrydze. Niestety ani oni, ani reżyser nie obudowali jej ciekawymi perspektywami do interpretacji. W każdym aspekcie zatrzymali się na inscenizacyjnej rzetelności. Nawet gdyby nie wyboisty start, potrzebowaliby znacznie więcej, by zachwycić widza. Natomiast w takiej postaci nie zadowolą w pełni nawet największych fanów królowej kryminałów.

Zdecydowanie warto zobaczyć ten film, by przypomnieć sobie, że nie trzeba brawury, by opowiedzieć dobrą historię. Dla miłośników Agathy Christie, dobrych kryminałów i starego kina - rzecz obowiązkowa.