Co jest grane, Davis?

To film pozbawiony choćby jednej fałszywej nuty. Kolejny szlagier w dorobku braci Coen stanowi błyskotliwą wariację na nurtujące ich zazwyczaj tematy.

Inside Llewyn Davis z pewnością nie można postawić na półce obok takich arcydzieł jak Fargo, czy The Big Lebowski, ale znajdzie się dla niego miejsce półkę niżej - obok Bartona Finka i Poważnego człowieka. Jest to dzieło magiczne, zmuszające do myślenia i zadające ważne pytania.

Zmienił mi wieczór i zamieszkał w mojej głowie.

To film bardzo "normalny". Na pewno nie tak intrygujący, zajmujący jak najbardziej "popisowe" "Fargo" czy "Burton Fink", choć znów na warsztat biorą fikcyjną biografię i jakby każą nam uwierzyć w jej prawdziwość. Takich "przyziemnych" bohaterów Bracia właściwie jeszcze nie portretowali.

Moim zdaniem Co jest grane Davis? jest filmem, który nawet nie zbliża się do najlepszych dzieł w filmografii Coenów, lecz ma w sobie najlepsze cechy charakterystyczne dla ich twórczości.

Coenowie znów bawią się filmem i tworzą film, który sprawił mi naprawdę sporo frajdy. "Co jest grane, Davis?" to tylko albo aż dobre kino ze świetną obsadą i dość zapętlonym scenariuszem.

Otula zmysły miękką fakturą zdjęć Bruno Delbonnela, oferując niepowtarzalną wizualną reprezentację melancholii.

Jeden z tych filmów, które wcale nie kończą się wraz z finalnymi napisami, w czym zasługa nie tylko otwartego zakończenia, ale i postmodernistycznego charakteru opowieści.