Iron Sky

"Iron Sky" nie rozpoczęło ani nie zapowiedziało wiosny na europejskie kino Nowej Przygody, przynajmniej na jej nowy rozdział. Przez co trud w nią włożony został raczej zmarnowany.

Mimo że "Iron Sky" nie okazał się tym, na co się napaliłem, to obraz oglądałem z przyjemnością.

Plastikowy - to dobre określenie dla tego filmu. Groteskowi, przerysowani i wciąż niebezpieczni SS-mani, którzy zaludniali produkcje klasy Z, w "Iron Sky" trafiają na półkę sklepu z zabawkami.

To ciekawy i, co tu dużo pisać, nietuzinkowy film, który swe braki i potknięcia nadrabia niesamowitą pasją, dbałością o szczegóły i rewelacyjną stylizacją.

Mnie Iron Sky po prostu zbyt mało bawił. Za często za to ziewałem podczas seansu. Doceniam szalony pomysł, ale ten film naprawdę powinien być śmieszniejszy.

Z pewnością nie przypadnie do gustu każdemu. Jeśli jednak lubicie na ekranie sprawnie wykonaną, zabawną głupotkę, będziecie bawić się świetnie.

Warto o tym pomyśleć, nawet gdy śledzimy na ekranie bardzo fajne, sprawne gagi i oby nie przysłonił nam tego ten cały nazistowsko-speerowski sztafaż, jakiego używa reżyser, by uatrakcyjnić film.

Kawałek fajnego, rozrywkowego kina z czytelnym, nierozbuchanym przesłaniem. Fabuła jest na tyle zaskakująca by śmieszyć i nie nudzić, aktorzy natomiast - pomimo tego, że trailer trochę mnie wystraszył - grają dokładnie tak, jak powinni, może z małym wyjątkiem pani Prezydent.

Trailery obiecywały wiele. Zbyt wiele, jak się okazało, bowiem ostatecznie film okazał się dobry. Nie rewelacyjny, nie fenomenalny, ale tylko dobry. Szkoda, liczyłem na zdecydowanie więcej, a upływający czas tylko umocnił mnie w przekonaniu, że mogło być lepiej.