Trzy tysiące lat tęsknoty

Rezultat jest cokolwiek ekscentryczny i trochę działa, a trochę nie. Miller żongluje tonacjami, aranżuje imponujące jazdy kamery, jakich nikt-jeszcze-nigdy-nie-widział, popisuje się reżyserską wyobraźnią i wdzięcznie balansuje między imponującym przepychem a sympatycznym kiczem, między kinem Tarsema Singha czy sióstr Wachowskich a widowiskami z Bollywoodu.

Miller z jednej strony popisuje się niemal nieposkromioną wyobraźnią, czarując kolejnymi kadrami.

Sama forma oraz gra aktorska takich tuzów, jak Tilda Swinton oraz Idris Elba powodują, że ogląda się to z dużą przyjemnością.

Gubi potencjał na bardziej wnikliwą rozprawę o samotności, wyobraźni, znaczeniu opowieści. Powstało coś znacznie prostszego, przyjemnego dla oka, lecz nudnawego. Nadmiar słów rzadko służy kinu i ten obraz jest tego koronnym dowodem.

Takie historie utrwalają się w pamięci i nigdy ich nie zapominamy, inne zaś ogląda się przez szybę. "Trzy tysiące lat tęsknoty" Millera ewidentnie należą do drugiej kategorii.

Gubi potencjał na bardziej wnikliwą rozprawę o samotności, wyobraźni, znaczeniu opowieści. Powstało coś znacznie prostszego, przyjemnego dla oka, lecz nudnawego. Nadmiar słów rzadko służy kinu i ten obraz jest tego koronnym dowodem.

Składa się z dwóch części, które wyglądają, jakby pochodziły z dwóch różnych filmów. Być może taki był zamysł twórców, jednak dla mnie kontrast okazał się zbyt wielki. I tak jak pierwsza część minie całkowicie pochłonęła, tak bez drugiej spokojnie mogłabym się obejść.

Takie historie utrwalają się w pamięci i nigdy ich nie zapominamy, inne zaś ogląda się przez szybę. "Trzy tysiące lat tęsknoty" Millera ewidentnie należą do drugiej kategorii.

Sama forma oraz gra aktorska takich tuzów, jak Tilda Swinton oraz Idris Elba powodują, że ogląda się to z dużą przyjemnością.

Miller z jednej strony popisuje się niemal nieposkromioną wyobraźnią, czarując kolejnymi kadrami.