Dobre kino, utrzymane w jasnej, chłodnej estetyce, z dobrą obsadą - uwagę przykuwa szczególnie kreacja roli autystycznej Anny - przemyślany i zrealizowany zgodnie z formułą nowej fali horroru.

"Niewiniątka" mają naprawdę powolne tempo, co jak na obraną formę i gatunek zwyczajnie powoduje zawód. Nie powiedziałbym też, że ten film szokuje i zdejmuje urok z czasu dzieciństwa, ale to na pewno indywidualna sprawa do oceny przez każdego z widzów.

Stanowi więc niejako przeciwwagę w stosunku do próbującego eksplorować mroczne aspekty superbohaterskich umiejętności kina zza oceanu. Zamiast efekciarstwa, stawia przede wszystkim na jakość historii i intrygujący przekaz, w miejsce szafowania bon motami o problemach dorastania, pozwala po prostu wejść w samo epicentrum kruchego świata dziecka. To doświadczenie zdecydowanie zbyt rzadko spotykane we współczesnym kinie rozrywkowym.

Trzyma na krawędzi fotela.

Wybierając się do kina, trzeba przygotować się na bardzo spokojną opowieść, w której wątek nadnaturalny jest tylko dodatkiem. Kolejną warstwą interpretacyjną.

Mocny thriller psychologiczny, który umiejętnie i stopniowo podbija emocje u widza. Twórcy, posługując się skromnymi środkami, wybornie operują zabiegami w surowym stylu kina skandynawskiego, aby podnieść nam puls.