Dzikie róże

Reżyserka potrafi opowiadać o stanach uczuciowego wypalenia, najróżniejszych okresach bezdecyzyjnych oraz środowiskach, które budują wokół bohaterów niewidzialne mury.

"Dzikie róże" obejrzałem po raz pierwszy wiele miesięcy temu, w połowie 2016 roku. Nie mogłem wtedy wyjść ze zdumienia, że tak oryginalne, autorskie kino nie znalazło uznania komisji selekcyjnej festiwalu w Gdyni.

Anna Jadowska pokazuje w swoim najnowszym filmie, iż postacie lepiej budować poprzez ciszę, a nie pusto brzmiące dialogi.

Zaskakująco delikatny, spokojny film, ale nie jest to chłodna wiwisekcja polskiej wsi. To bardzo przekonujący dramat osoby nie potrafiącej dostosować się do norm społecznych, mimo wszelkich starań.

Skrupulatnie zaplanowany scenariusz wciąga widza w grę w odgadywanie tropów, a dramat społeczny z czasem zamienia się w dzieło o rysach dreszczowca.

Jadowska zręcznie operuje ciszą i unika niepotrzebnego bełkotu. Dialogów tu więc niewiele, są za to świetnie napisane i brzmią autentycznie. Spora w tym zresztą zasługa aktorów, którzy sprawiają, że obraz Jadowskiej jest głęboki, dojrzały i przykuwa od pierwszych minut.

Zaskakująco delikatny, spokojny film, ale nie jest to chłodna wiwisekcja polskiej wsi. To bardzo przekonujący dramat osoby nie potrafiącej dostosować się do norm społecznych, mimo wszelkich starań.

Jest jak cień czegoś większego.

Kłopot z filmem Dzikie róże mam taki, że jest on naprawdę dobry, ale, niestety, zawiera wszystko to, co już wiem o świecie, a od dobrego filmu oczekuję, że pokaże mi coś nowego.

Niestety film Anety Jadowskiej niezbyt się udał, poza kreacją głównej bohaterki, dostajemy film z niekonsekwentnym scenariuszem, któremu trzeba zarzucić również mnogość przedłużających się i nużących scen z przepięknymi okolicznościami przyrody - w większości przypadków były one puste semantycznie i zbędne.