Cząstki kobiety

Mundruczó położył mnie emocjonalnie na łopatki-Cząstki kobiety to film z pozoru spokojny,przegadany,jednakże ładunek emocjonalny tkwi w rolach i samej historii.Sekwencja początkowa filmu to wręcz dla mnie majstersztyk,ponad 20 min nakręcone jednym ujęciem,bez zbędnych cięć ogląda się jak dreszczowiec.I aktorstwo,piękne dojrzałe role a Kirby która z biegiem akcji rozpada się na tytułowe cząstki to według mnie najbardziej poruszająca rola jaką ostatnio widziałem.Bolesny,niezwykle przejmujący film.

Początek? Świetny. Końcówka? Również. Środek? Niestety już gorzej... Niby czułem, że jest potencjał, żeby dobrze poruszyć ten temat, ale przez sporo czasu czułem jakby nic się nie działo. A to nie jest tak, że powolne tempo to jakiś problem. Szkoda w tym wszystkim bardzo dobrych ról Kirby i LaBeoufa.

Aktorsko faktycznie na b. wysokim poziomie, a scena porodu i kłótni przy Ś. Dziękczynienia wymiatają, ale poza tym za dużo fałszu, a za mało emocji.

Bliżej mu do realistycznego, niezależnego kina europejskiego, bez hollywoodzkiego zadęcia i taniego szantażu, a blisko bohaterów i emocji kryjących się na ich twarzach. Wspaniałe, autentyczne role, realizacja nie gorsza (ta scena porodu, ten mastershot!), tylko te metafory jak dla mnie niepotrzebnie wybijały z realistycznie przedstawionej historii.

Mocarny naturalistyczny prolog jest czymś, co przejdzie do historii. Później zaś otrzymujemy mieszankę sporej taniochy, wyciszającego smutku i przygnębienia. Nagromadzone elementy miernych symboli i mizernych rozwiązań narracyjnych gryzą się czasami ze świetną atmosferą żalu i niedopowiedzeń – i to niestety widać gołym okiem. Mam wrażenie, że to góry reżyserii a równiny skryptu. Aktorsko chwyta każda rola.

To jest ktory trzeba poczuc, jak nie ruszy Cie od pierwszych minut to raczej nie spodoba sie nikomu. Ja czulam bol, cierpienie, rozdarcie.

Początek filmu wbija głęboko fotel, a Vanessa Kirby, swoją genialną grą dba o to abyśmy z tego fotela do końca seansu nie wstali. 2021 zaczyna się dobrze.

O zamykaniu się we własnym sposobie odczuwania bólu. Dużo utartych metafor, ale potrafi dostarczyć autentycznych emocji. Świetna sekwencja początkowa. Znakomita obsada, zwłaszcza Kirby.

Pierwsze pół godziny jest świetne, ale później szantaż emocjonalny widza, robienie z Seana jeszcze większego siusiaka i nieangażująca część sądowa. Zachwycałem się Kirby zanim to było modne.

Moralnie świetny. Porusza ciekawy temat. Zadaje pytania i nie daje prostych odpowiedzi.