Jako się rzekło, ostatecznie o tym, czy "Szczęścia chodzą parami" Wam się spodobają, zdecyduje Wasza sympatia do obsady. Książkiewicz, Żurawski, Królikowski, Czeczot i Pakulnis dobrze wywiązali się ze swojego zadania. Wystarczy, że emanują urokiem przemiłych błaznów. Jeśli to kupicie, przetrwacie seans bez większych problemów. W innym przypadku pozostaje nadzieja na lepsze poprawiny.

Bo tu było blisko, żebyśmy dostali już niezły film. Pierwszy taki z gatunku od czasu "Podatku od miłości". A zamiast tego mamy coś mieszanego. Jest tu sporo dobrego jak i złego. Choć można to z pewnością nazwać sukcesem patrząc na to czego można by spodziewać się już po samym plakacie.

Akcja Szczęścia chodzą parami toczy się zdecydowanie zbyt wolno, wielokrotnie widz jest myślami pięć scen dalej. Z kolei sceny kulminacyjne są kompletnie niewykorzystane, nie rzucają na kolana, a przecież powinny.

To może nie jest przykład najcięższego, paździerzowego kalibru z rymowanym tytułem, peanami na cześć parówek i Barbarą Kurdej-Szatan w roli głównej. Ale i tak nie warto.

Niezwykle nierówny - ze zbyt dużą liczbą bohaterów i żartami, które nie zawsze śmieszą. Ma swoje momenty, dzięki którym seans nie wywołuje jakiegoś większego dyskomfortu u widza. Nie wiercimy się na fotelu kinowym, niecierpliwie spoglądając na zegarek.