Ouija: Narodziny zła

Rozczarowująco niestraszny i zwyczajnie nudny.

Wywołuje mieszane uczucia, jest znacznie lepiej niż w przypadku Diabelskiej planszy Ouija, ale nadal nie jest to poziom najlepszych horrorów Jamesa Wana czy Naznaczonego.

Solidny horror o popularnej demonicznej zabawce.

Nieźle bawi, zamiast straszyć.

Bardzo nudny horror, który może i spełnia jakieś kryteria tego gatunku, w końcu pojawiają się duchy i mamy nawiedzenie, ale jeżeli chodzi o klimat i historię trudno mówić tutaj o czymś udanym.

Nie mamy tu do czynienia z arcydziełem kina grozy, a jedynie z cieszącym oko retro-horrorem, który szczególnie spodoba się tym, którzy lubią wracać do pierwszych części "Amityville".

Ładnie nakręcony horror, który nie wnosi do gatunku zupełnie niczego nowego.

Arcydziełem z pewnością Ouija nie jest, obraz wygląda, jakby nałożyć na niego jakiś postarzający filtr, historia do wybitnych także nie należy. Tym niemniej to ciągle jest horror, który wystarczy by zapewniał czystą rozrywkę, wcale nie musi stanowić uczty dla oczu i duszy.

Często wkracza na terytoria autoparodii.

Piekielny majstersztyk, który jest w stanie wystraszyć nie jednego kozaka.

Pomimo świetnej scenografii Patricio M. Farella oraz oprawy wizualnej towarzyszącej początkowym scenom produkcji, ostateczna wersja filmu nie powoduje zachwytów. Niestety, obraz nie zadowala, a jedynie utwierdza w przekonaniu, że zapowiada się kolejna franczyza, niczym "Paranormal Activity", rozczarowująca z każdą kolejną częścią.

Mało strasznych scen, dużo głośnych dźwięków i zdecydowanie nudno.