Gdy Llewelyn Moss znajduje walizkę zawierającą gotówkę, nie spodziewa się, że ściągnie na siebie niebezpieczeństwo w postaci psychopatycznego zabójcy, Antona Chigurha.
- Aktorzy: Tommy Lee Jones, Javier Bardem, Josh Brolin, Woody Harrelson, Kelly Macdonald i 15 więcej
- Reżyserzy: Joel Coen, Ethan Coen
- Scenarzyści: Ethan Coen, Joel Coen
- Premiera kinowa: 15 lutego 2008
- Premiera DVD: 12 sierpnia 2008
- Premiera światowa: 19 maja 2007
- Ostatnia aktywność: 12 kwietnia
- Dodany: 28 grudnia 2017
-
To jest Ameryka McCarthy'ego doskonale uchwycona przez braci Coen. Zaściankowa, brudna, boleśnie prawdziwa. Kraj, gdzie pieniądze i narkotyki odgrywają kluczowe rolę, a wartości takie, jak: odwaga, patriotyzm ulegają dewaluacji. Mity są obalane, a sprawiedliwość nie zawsze święci triumf.
-
Ethan i Joel Coenowie z głośnej powieści Cormaca McCarthy'ego, pisarza zafascynowanego Melville'em i Dostojewskim, wydestylowali to, co najbardziej filmowe, niepokojące i niejednoznaczne. Ich film był propozycją zarówno dla zagorzałych miłośników kina, jak i dla laików.
-
Jest opowieścią perfekcyjnie zrealizowaną, ale miałką i pustą treściowo.
-
Takiego kina jak To nie jest kraj dla starych ludzi bardzo w ostatnich latach brakuje.
-
Jest doskonale przemyślany i skonstruowany, ewoluując od thrillera do dramatu egzystencjalnego, jest równocześnie bardzo spójny. Od klimatycznego początku do przewrotnego końca trzyma w napięciu. Klimat, groza, brutalność, granie ciszą i czarny humor to najkrótsza charakterystyka tego, co wypełnia dwie godziny projekcji.
-
Jego wizualne piękno zachwyca, gra aktorska udowadnia, iż podobnie jak Quentin Tarantino, tak i bracia Coen potrafią wypatrzyć w odtwórcach głównych ról to wyjątkowe coś, prawdziwą magię, oczarowującą widzów. A ostatnie zdanie, które pada z ekranu, wprost zamraża. Takich kwestii w historii kina padło naprawdę niewiele.
-
Tegoroczna gala uzmysłowiła nam, że Amerykanie potrafią docenić i nagrodzić złotą statuetką także kino głęboko pesymistyczne, trudne w odbiorze, mało widowiskowe, nieco surrealistyczne i niezaangażowane politycznie czy społecznie, ale przy tym kino dobrze skrojone, trzymające w napięciu, takie, które nie umiera wraz z końcem seansu, lecz zaczyna wieść po projekcji swój "drugi żywot" w głowie widza.